"تحمل"

ظرفیت یک کودک باعث می شود یا در رابطه اش خشمگین و پرتوقع شود یا سریع لگد بکوبد و ترک کند همه چیز را!

در نهایت، یک کودک هیچ گاه صمیمیتی عمیق را نمی تواند حس کند چون همیشه نیازمند است دنیا بر اساس ظرفیت

کوچک درونش با او رفتار کند.

و حقیقت این است که دنیا با هیچ کس شبیه "ظرفیتش" برخورد نمی کند!

دنیا در حال گذر است و این ما هستیم که باید با هر تجربه و با هر رابطه، سن درونی مان را بیشتر کنیم و ظرفیت

هایمان را بزرگتر کنیم.

"تحمل کردن" اولین شرط بزرگ شدن است.

تحمل کنیم شرایط را، آدم ها را، احساسات متعارض آدم ها را و البته احساسات متعارض خودمان را!

بزرگتر که می شویم متوجه می شویم ما همزمان و در یک لحظه می توانیم از کسی که به شدت دوستش داریم

خشمگین هم باشیم!

بزرگتر که می شویم احساسات متضاد دیگر غیر قابل تحمل نیستند!

بزرگتر که می شویم می توانیم چندین احساس را با هم تجربه کنیم و می توانیم رابطه هایمان را محکمتر و پایدارتر

کنیم!

همه چیز از تحمل کردن شروع می شود.

تحمل که کنیم، همه چیز آماده می شود، ظرفیت بزرگتر می شود، دیگر سیاهی و سفیدی وجود ندارد و مطلق نگاه

نمی کنیم.

قضاوت هایمان کمتر می شود، آدم ها قابل تحمل تر می شوند و در نتیجه رفتارهای ما نوسان کمتری پیدا می کنند.

          "پونه مقیمی"