مهربانی زمن آموز

برای جستجوی انسانهای آیینه خو باید چراغ به دست گرفت و گفت "از دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست" و اگر گفتند "یافت می نشود" باید گفت "زهی شرف که من در جستجوی همان یافت ناشدنی هستم" و در پی سخن مولانا که گفت: 
ای دقوقی با دو چشم همچو جو
هین مبُر امید و ایشان را بجو
گر گران و گر شتابنده بود
عاقبت جوینده یابنده بود
چون ز چاهی می کنی هر روز خاک
عاقبت اندر رسی در آب پاک

اگر یافت نشود نیز باک نیست زیرا اوّلاً: به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
که گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم
سعدی

ثانیاً اگر آن عاشقان آیینه خو بسیار
نادرند و کمتر کسی توفیق رسیدن به حضور یکی از آنان را پیدا می کند، جای بشارت است که بسیاری از ایشان آیینه دل خویش را پس از مرگ در سخنان و آثار هنریشان به ودیعه نهاده اند تا هر که خواهد در آنها بنگرد:

مهربانی ز من آموز و گرم عمر نماند
به سر تربت سعدی بطلب مهر گیا را