هوشنگ ابتهاج

هوشنگ ابتهاج در 29 اسفند ۱۳۰۶ در رشت متولد شد و پدرش آقاخان ابتهاج از مردان

سرشناس رشت و مدتی رئیس بیمارستان پورسینای این شهر بود. هوشنگ ابتهاج در

جوانی دلباخته دختری ارمنی به نام گالیا شد که در رشت ساکن بود و این عشق دوران

جوانی دست مایه اشعار عاشقانه‌ای شد که در آن ایام سرود . او در آغاز از شاگردان و

پیروان نیما بود ، اما به راه دیگر رفت و غزل سرود . وی را در غزلسرایی بعد از حافظ بهترین

غزلسرا می‌‌دانند . سایه در سال 1325 مجموعه «نخستین نغمه‌ها» را ، كه شامل اشعاری به

شیوه كهن است ، منتشر كرد . «سراب» نخستین مجموعه او به اسلوب جدید است ، اما قالب

همان چهارپاره است با مضمونی از نوع تغزل و بیان احساسات و عواطف فردی ؛ عواطفی

واقعی و طبیعی . مجموعه «سیاه مشق» ، با آنكه پس از «سراب» منتشر شد ، شعرهای

سالهای 25 تا 29 شاعر را دربرمی‌گیرد . در این مجموعه ، سایه تعدادی از غزلهای خود را چاپ

كرد و توانایی خویش را در سرودن غزل نشان داد تا آنجا كه می‌توان گفت تعدادی از غزلهای او

از بهترین غزلهای این دوران به شمار می‌رود. سایه در مجموعه‌های بعدی ، اشعار عاشقانه

را رها كرد و با مردم همگام شد. مجموعه «شبگیر» پاسخ‌گوی این اندیشه تازه اوست كه

در این رابطه اشعار اجتماعی باارزشی پدید می‌آورد . مجموعه «چند برگ از یلدا» راه

روشن و تازه‌ای در شعر معاصر گشود. وی علاوه بر شاعری موسیقی‌شناسی برجسته در

زمینه موسیقی ایرانی است و مدتی مسئول برنامه گل‌ها در رادیوی ایران بود و تعدادی از

غزل‌های او توسط خوانندگان ترانه اجرا شده است. او هم اکنون در آلمان زندگی می‌کند .

حکایت از چه کنم سینه سینه درد اینجاست

هزار شعله ی سوزان و آه سرد اینجاست

نگاه کن که ز هر بیشه در قفس شیری ست

بلوچ و کرد و لر و ترک و گیله مرد اینجاست

بیا که مسئله بودن و نبودن نیست

حدیث عهد و وفا می رود نبرد اینجاست

بهار آن سوی دیوار ماند و یاد خوشش

هنوز با غم این برگ های زرد اینجاست

به روزگار شبی بی سحر نخواهد ماند

چو چشم باز کنی صبح شب نورد اینجاست

جدایی از زن و فرزند سایه جان ! سهل است

تو را ز خویش جدا می کنند ، درد اینجاست