شعری زیبا از هاتف اصفهانی

در حوزه ی فرهنگ و ادب فارسی؛ به ویژه ادبیات عرفانی، کم نیستند شاهکارهای روح نواز شعری... و این شعر جناب هاتف اصفهانی نیز خوشه ای از این خرمن است (خاصه بیت آخر که در آن اوج دلدادگی و فنا به تصویر کشیده شده):

 چه شود به چهره ی زرد من، نظری برای خدا کنی

که اگر کنی همه درد من، به یکی نظاره دوا کنی

تو شهی و کشور جان تو را، تو مهی و جان جهان تو را

ز ره کرم چه زیان تو را، که نظر به حال گدا کنی

ز تو گر تفقد و گر ستم، بود آن عنایت و این کرم

همه از تو خوش بود ای صنم، چه جفا کنی چه وفا کنی

تو کمان کشیده و در کمین، که زنی به تیرم و من غمین

همه ی غمم بود از همین، که خدا نکرده خطا کنی