صبور باش..

هر چقدر که می‌توانی صبور باش

آرام و صبور...

نه اینکه غصه‌ها را رج به رج، ردیف به ردیف، بچینی توی دلت و دم نزنی و غمباد بگیری و آنوقت بگویی که صبورم...!

"صبور باش" یعنی:

آنقدر فیتیله‌ی چراغِ توکلت را بالا بکشی، که نور آرامش حضورش

تمام دلت را روشن کند...

تمام دلت را به امید فردا که نه،

به امنیت همین لحظه

به شیرینی همین الان

روشنِ روشن کند...

بگذار گریه‌هایت که تمام شد،

آفتاب مهربانی‌اش بتابد به گوشه گوشه‌ی دل و جانت...

آرام بگیر که خدا همیشه به موقع و سر وقت از راه می‌رسد.