در حوالی دلواپسی

هربامداد ،
با نوک مداد ،
می نویسی ،
که دست هایی که از پُشت دلواپسی می آیند ،
باردار فردایند.
و سکوت ،
ارمغان دست های بارانی تو می شود.
با کوچه که همگام می شوی ،
این غریبه مهربان می شود با راه!
با نشئه های عاشقانه ،
حوصله ام سر می رود ،
به خودت امید می دهی .
هم و همه را می کاری !
همهمه که می شود ،
نوک مداد می شکند...!