سخن علی دایی با جناب آقای رئیس جمهور روحانی

علی دایی:

جناب آقاي روحاني 

به شما رأي دادم ، براي شما رأي جمع كردم ، براي شما تبليغ كردم و شما امروز رئيس جمهوريد ! پس علي الحساب يقيه ي شما را دو دستي مي چسبم ! ديگر نه كاري به كربلا دارم ! نه اربعين ! نه جنگ ، نه موشك ، نه يمن ، نه سوريه ، نه لبنان ، نه حزب الله ، نه ميانمار نه زهر مار نه هـيچ خراب شده ي ديگري! دولت شما كمتر از يك هفته ي پيش با پرداخت حدود يكصد ميليارد تومان ! در كمتر از نيم روز! مانع از حذف سرخ آبي هاي تهران شد ، شد يا نشد؟! چرا؟ چون اگر پرداخت نمي كرد ! اين دو تيم حذف مي شدند ، سوال، حذف اين دو تيم دردناك تر بود يا اين بي آبرويي؟! چرا كمك مردمي؟! چرا شماره حساب پشت شماره حساب؟! چرا جمعيت مردمي پشت جمعيت مردمي بايد اعلام آمادگي كند؟! چرا رئيس كميته بحران دولت شما در صفحه ي رسانه ملي حاضر نمي شود و نمي گويد مردم عزيز هـيچ نيازي به حتي يك بطري كوچك آب معدني از طرف شما نيست؟! چرا دولت شما با ضرب العجلي نيم روزه تمام كارخانه هاي آب معدني ، تهيه نان هاي صنعتي ، داروسازي ، بافت پتو و صد ها كارخانه ي مرتبط را با پول نقد ! مجاب نمي كند تمام انبارها را تخليه كنند و كانتينر پشت كانتينر به محل حادثه اعزام كنند؟! چقدر مي شود ؟ ده ميليارد؟ بيست ميليارد ؟ پنجاه ميليارد ؟ صد ميليارد؟! به درك!!! تازه مي شود به همان اندازه اي كه دولت دخالت كرد تا دو تيم فوتبال از يك دوره مسابقه حذف نشوند! تا كي و كجا قرار است در اين حكومت از تن و بدن و مال و منال اين مردم هزينه كنيد؟ كويت بايد قول ارسال كمك هاي خود را بدهد؟! همان كويت هم پيمان سعودي ها؟! اين حكومت تا كجا مي خواهد چوب حراج به آبرو و حيثيت خود و مردم بخت برگشته ي سرزمين اش بزند؟! جناب آقاي روحاني به شما مي گوييم چون به شما رأي داديم و شما گفته ي ما را منتقل كن ! امشب را نه فراموش مي كنيم و نه مي بخشيم! همه ايران امروز بسيج شد براي آنكه التيامي باشد بر دل زخم خورده ي هم وطنان غريب اش ، نه آمد براي انقلاب ، نه آمد براي لبيك ، نه آمد براي انتخاب بين عمار و زيد ، نه آمد براي تجديد ميثاق و نه آمد براي مشت زدن بر دهان آمريكا ! آن پير زني كه با عصا و به هزار زحمت و مرارت آمد تا يك باكس !! آب معدني را تقديم كند به مصيبت ديدگان آمد تا فرياد بكشد كه چه ويرانه اي شده ايران...