پرفسور سمیعی

پرفسور سمیعی:محله ما یک رفتگر دارد،صبح که با ماشین از درب خانه خارج میشوم سلامی گرم میکند و من هم از ماشین پیاده میشوم و دستی محترمانه به او میدهم،حال و احوال را می پرسد و مشغول کارش میشود.همسایه طبقه زیرین ما نیز دکتر جراح است،گاهی اوقات که داخل آسانسور می بینمش،سلامی میکنم و او فقط سرش را تکان میدهد،و درب آسانسور باز نشده سرش را برای بيرون رفتن خیز میکند،به شخصه اگر  روزی برای زنده ماندن ،نیازمند این دکتر شوم جارو زدن سنگ صبرم به دست آن رفتگر بشدت لذت بخش تر از طبابت آن دکتر برای ادامه حیاتم است،تحصیلات مطلقا هیچ ربطی به شعور آدما ندارد.