لیلای گمراه ...

من لیلای شب زده ی کابوس های نیمه بیدارم 

زن از دیروز جا مانده در آغاز جاده ایی که می رفتی

قدیسه ی هرزه گرد پس کوچه های پایین شهر

آری ... همین شهر کف کرده کفتار پرور !

من ابتدای راه گم کرده ی هزارتوی داستانم ...

چرک نویس تمام نقش های نانوشته ی خود

 آنیمای نیمه ویران خیال مردی که هرگز زاده نشد !

و قهرمان غزل های شاعری که هفت کفن پوسانده ...

شیرین ناشیرین مثنوی بی فرهاد همین روزهایی که در غیبت خورشید گذشت ...

خودت را برسان !

سکوتت را بر دوش من بگذار

دم نخواهم زد ...

دنیایی خاموش زیر سر دارم ...

نشنیده بگیر خزعبلاتم را

من گمراه ترین لیلای جهان هستم!