پروفایل کاربر - nnn

به نام خدایی که «عشق» را آفرید...

هیچ می‌دانی عشق چیست؟

عشق همچون پشه‌ای می‌ماند!

بدون آنکه بدانی نیشت می‌زند...

نمی‌دانی کی و چه‌جوری؛ بلکه فقط جای نیشش دچار سوزش و خارش می‌شود!

آن‌ها که تجربه‌اش کرده‌اند، می‌گویند:

لامصب چه سوزشی هم دارد والا...

هر چقدر نیز بخواریش بدتر می‌شه!

کاش در کنارِ حشره‌کشِ تارومار یه عشق‌کش به‌نام عشق‌مشق هم داشتیم...
.
.
.
وا

مثلاً خواستم یه جملۀ باکلاس در مورد عشق بنویسما

چلا این جوری شد؟

تیر برقی چوبی ام در انتهای روستا..
بی فروغم کرده سنگ بچه های روستا..
ریشه ام جامانده در باغی که صدها سرو داشت..
کوچ کردم از وطن تنها برای روستا..
آمدم خوش خط شود تکلیف شب ها آمدم..
نور یک فانوس باشم پیش پای روستا..
یاد دارم در زمین وقتی مرا می کاشتند..
پیکرم را بوسه می زد کدخدای روستا..
حال اما خود شنیدم از کلاغی روی سیم..
قدر یک ارزن نمی ارزم برای روستا..
کاش یک تابوت بودم، کاش آن نجار پیر..
راهی ام می کرد قبرستان بجای روستا..
قحطی هیزم اهالی را به فکر انداختست..
بد نگاهم می کند دیزی سرای روستا..
من که خواهم سوخت، حرفی نیست اما ای خدا..
تیر سیمانی نخواهد شد عصای روستا..