اعتماد به نفس ِ ما .. ! :)

ارسطو عامل تصادف کرده و صورتش مشکل پیدا کرده است ..

او که قبلا هم ازدواج کرده در جواب سوالِ " چرا ازدواج نمیکنی ؟ "

نمیگوید چون این وضع صورتم است .. نمیگوید یک مردِ زن مرده هستم .

او با اعتماد به نفس جواب میدهد که با کارم ازدواج کرده ام .

قد بهتاشِ فریبا از حد معمول بلندتر است و به طورکلی

هیبت غیرمعمولی دارد

اما کسی که مدام پیگیر او و خواستار جدی شدن رابطه است

دختریست که  به قول خودش : " جاست فرند "  اوست .

بدیهی ست که این نوشته اصلا نقدی بر سریال پایتخت نیست .

از این شخصیت ها اسم بردم تا به خیابان های شهرمان برویم ،

به خانه هامان ، به رابطه هامان ، به خلوتمان .

ما خیال کردیم اگر صورتمان کک و مکی ست ،

شایستگی دوست داشته شدن را نداریم‌ ..

اگر قدمان از همه پسرهای دور و برمان بلندتر است

باید برویم بمیریم و اگر چاق هستیم مرگ بر ما !

آنها وظیفه زیباسازی شهر را بر دوش ما گذاشتند و گفتند :

اگر باب میل ما نباشید پس زده میشوید !

و ما از ترسِ کنار گذاشته شدن

و عقب نماندن از دور و بری هامان پذیرفتیم .

آنها برای گرفتن اعتماد به نفس ما تلاش کردند

و ما هم دودستی تقدیمشان کردیم .

فردای همان روزی که در خیابان خاله ریزه صدایمان کردند

و ما کفش پاشنه دار و لژمخفی را جایگزین آل استارهایمان کردیم .

با خنده ی دسته جمعی سیاه سوخته خطابمان کردند

و فردایش رنگ پوستمان را با هر چیزی که

در کیف لوازم آرایشمان گیرمان آمد تغییر دادیم .

ما در زیباترین حالت ممکن هم از دید آنها حاجی لک لک بودیم ،

بابا لنگ دراز بودیم ،

کوتوله بودیم ،

شیربرنج بودیم ،

نی قلیان و مقوا بودیم ،

خاله خرسه بودیم ،

خال خالی بودیم و آنها هرطور که بودند ،

شاهزاده ی رویاهای ما بودند !

آنها این همه اعتماد به نفس را از کجا آوردند

 و ما کجا از دستش دادیم !؟

 

سمیرا کریمی

روانشناس

 

 

 

 

 

 

 

 

 

روز بخیر 

" روانشناسی همخونه "