مردم روزگار

 

اندر اين ميکده، بي رنج ،شرابت ندهند

دردسر تا نکشي، باده‌ي نابت ندهند

سفلگان تاز رخت آب نريزد به خاک

از عطش گر فتد آتش به تو، آبت ندهند

خود پي چشمه رو و راهبري چشم مدار

تا که از راه فسون سر به سرايت ندهند

زحمت خلق بکش، ليک نگهدار حساب

تا کسان زحمت بي حد و حسابت ندهند

در همه حال گر آماده‌ي خدمت باشي

نيمه شب نيز دمي‌مهلت خوابت ندهند

آن چنان باش که خلق از تو نبيند عذاب

وان چنان زي که به هرلحظه عذابت ندهند

« حالت » از سر هوس در و گهر بيرون کن

تا که چون رشته‌ي گوهر، همه تابت ندهند