یکی از افسرده کننده ترین تصاویر دنیا!

برای من یکی از افسرده کننده ترین تصاویر دنیا، تصویر بچه هایی است که با پدر یا مادرشان مو نمی زنند.

منظورم فقط شباهت چشم و دماغ و استخوان بندی صورت نیست؛ از کاراکتر و رفتار و گفتار و عکس العمل ها حرف می زنم؛ بچه هایی که می شود بدون دیدن والدینشان حدس زد که آنها چه شکلی هستند. 

دختر بچه های 4-5 ساله ای که با لحن زنان 40 ساله حرف می زنند و مثل مادربزرگ ها بر پشت دست می کوبند و نُچ نُچ می کنند و در مواجهه با اتفاقات، عکس العمل های آدم بزرگانه نشان می دهند و کلماتی به کار می برند که طبعاً نباید جایی در دنیایشان داشته باشد، مرا به وحشت می اندازند.

 پسر بچه هایی که هنگام دعوا با همسن هایشان تغییر چهره می دهند و ماسک پدرِ عصبی شان را به صورت می زنند و با نگاه بی رحم و دهان نیمه کج و صدای کلفت ساختگی شروع به تحقیر و تهدیدِ نفر روبرو می کنند، میخکوبم می کنند. 

جوان هایی که ادبیات پدر و مادرشان را به کار می برند و ایده های نه چندان هوشمندانه آنها را غرغره می کنند، ناامیدم می کنند.

به این فکر می کنم که چرا بیشتر ما خواسته یا ناخواسته، خواهان اینیم که فرزندانمان به جای این که فقط فرزندمان باشند، خودِ دیگر ما باشند؟

گاهی به این فکر می کنم که مگر چند نفر در این جهان آنقدر ویژه و جذاب و مفید و خردمند و فوق العاده هستند که شایسته دوتا یا چندتا شدن باشند؟

کاش خیلی هایمان حواسمان باشد که از بچه هایمان یک نسخه تکراری و بارها دیده شده و به ته رسیده نسازیم. اتفاقاً شجاعانه از آنها بخواهیم که مثل ما نباشند. صادقانه از اشتباهاتان، از نقص هایمان، از پشیمانی ها و از رازهای خجالت آورمان حرف بزنیم و بگوییم فرزندم تو شبیه به من قدم بر ندار. مثل من نبین. مثل من فریاد نزن. مثل من فکر نکن. از ترس های من نترس. جمله های بی روح و بی معنی مرا به زبان نیاور. آرزوهای مرا آرزو نکن و در دنیای من زندانی نشو. بگرد، چشم هایت را باز کن، تماشا کن، تجربه کن، انتخاب کن تا بالاخره بفهمی به کدام دنیا تعلق داری.

چرا باید از بچه هایمان ماکت هایی سبک از خودِ پر نقص مان بسازیم؟

#آنالي_اكبري