ماییم و همین خاطر اَفگار و دگر هیچ

ماییم و همین خاطر اَفگار و دگر هیچ

درساخته با راحتِ آزار و دگر هیچ

جز درد تو در خانۀ دل نیست متاعی

غم بر سرِ هم، ریخته بسیار و دگر هیچ

گفتی که به سر، کار دل خسته چه داری؟

رازی که دَوَد بر سر بازار و دگر هیچ

کار دگری نیست گشادِ درِ بختم

یک ناله کند چارۀ این کار و دگر هیچ

آن عشق که در پرده بمانَد به چه ارزد؟

عشق است و همین لذت اظهار و دگر هیچ

آنم که صبا بوی گلی افکنَدَم پیش

آن هم به زکات گل و گلزار و دگر هیچ

آن خاربُنم در چمن دهر، که دیده‌ست

آغوش و برِ سایۀ دیوار و دگر هیچ

از نیک و بد هر دو جهان نامزد ماست

یک سینه پر از حسرت دیدار و دگر هیچ

آبش اگر از چشمۀ خلد است «شفایی»

نخل طلبم خاردهد بار و دگر هیچ

شفایی اصفهانی