دلمان کوچک است

ولی آنقدر جا دارد

که برای هر عزیزی که دوستش داریم

نیمکتی بگذاریم برای همیشه ی عمر

آسمان از شمارش ستارگان ساده‌اش به خواب می‌رود

آلوی وحشی از شمارش رگ‌برگهای بی‌رازش به خواب می‌رود

دریا از شمارش موج و مَدِ خویش به خواب می‌رود

کوه از شمارش رویاهای بلوط‌بنان به خواب می‌رود

شهر از شمارش اهل خواب، به خواب می‌رود

خانه از نازکایِ نبض سکوت خویش، به خواب می‌رود

و من از شمارش این همه هنوز

در بازی سرانگشتان خویش بیدارم

پس کی صبح خواهد شد؟