هیچکس جای کسی نیست

تصویر زیبا
متن قابل تامل
برای کسی که تجربه عبور ندارد هر توضیح و...اضافی ست . موافقم

بسیار عالی وصحیح

چقدر این عکس دوست داشتم و متن نیز از نویسنده مطلوب دل....سپاس

تقدیم شما مهربان

تمامِ کودکی ام ، احساسِ "جودی ابوت" را داشتم ،
مدام حس می کردم جایی از جهان ، بابا لنگ درازِ عاشق و مهربانی دارم که یک روزی سر و کله اش پیدا خواهد شد ، از من مراقبت خواهد کرد و غم هایِ کودکانه ام را با یک عروسک و آغوشِ پدرانه ، خواهد شست .
مدام منتظر بودم تا با آمدنِ کسی ، دنیایم همانی شود که دلم می خواهد ،
کسی که مرا بفهمد و تفاوت هایِ عجیب و غریبِ مرا درک کند .
من نیمی از کودکی ام را با تصوراتِ شیرینِ سرزمین "نارنیا" و "عجایب" ، گذراندم .
گاهی آلیس می شدم و به سرزمینِ عجایب می رفتم و دنیایِ کوچکِ رنگی و رویاییِ خودم را می ساختم و گاهی از کمدِ اتاقم به شهرِ ناشناخته ی نارنیا می رفتم ، میان برف ها دراز می کشیدم و با درخت ها ، گوَزن ها و عقاب ها ، حرف می زدم .
همیشه جهانِ خیالیِ خودم را داشتم ، جهانی که مرا از واقعیت ، دور می کرد و به جایی می برد که آرزویِ همیشگی ام بود .
جایی که خلاءِ آرامش و زیباییِ دنیایِ واقعی را برایم پر می کرد ،
جایی که همه چیز ، ایده آل و آرام و بی دغدغه بود .
در انتظارِ تغییر بودم ، همیشه فکر می کردم آخرش قرار است همه مان تصاویرِ کارتُنیِ رنگی و زیبایی شویم و شاد و بی غم و کودکانه ،کنارِ هم زندگی کنیم ،
جایی که نه خبری از مرگ باشد ، نه ظلم ، نه بدی و بی انصافی ...
طول کشید تا فهمیدم چنین رویایِ زیبایی ، ممکن نیست ،
طول کشید تا فهمیدم دنیا همین است ، یک اجتماعِ نقیضین !
خوبی و بدی ، شادی و غم و تمام تناقضات را در دلش جا داده و چاره ای به جز کنار آمدن و سازگاری نیست .
طول کشید اما پذیرفتم نه سرزمینِ رویاییِ عجایب و نارنیا حقیقت دارد ، نه هیچ بابا لنگ درازی ، هیچ جایِ جهان ، برایِ موفقیت و خوشبختیِ من ، آستین بالا زده !
من بزرگ شده بودم و فهمیده بودم که تنها ناجیِ جهانم ، خودم هستم !
خودم هستم که می توانم به آرزوهایِ خیالی ام ، رنگِ واقعیت بپاشم و دنیایِ سیاه و سفید و تکراری ام را رنگی کنم .
خودم هستم که باید با سختی و تناقضاتِ دنیا بجنگم و بهترین ها را برایِ خودم بسازم .
فهمیدم این درد و سختی ها مرا نمی کُشد اما جسور تر می کند ،
من نخواهم شکست اما محکم تر خواهم شد !
به حرمتِ آرزوهای کودکی ام ، قوی بودن را یاد گرفتم و به خودم قول دادم پناهِ خودم باشم و چشم انتظارِ هیچ دستی نمانم .
به گوشِ دنیا برسانید که من هرگز تسلیم نخواهم شد !
من همان کودکِ خیالباف و بلند پروازِ سالهایِ دورم ،
اما قوی تر ،
اما جسور تر ...

نرگس_صرافیان_طوفان‌

دلنشین بود