شادمان بودن بدون خردمند بودن امري ممكن است

شادمان بودن بدون خردمند بودن امري ممكن است اما اين نوع شادماني حقيقي نيست.

همان چيزي است كه مردم آنرا خوشحالي مي نامند. مي آيد و مي رود و زودگذر است.

هميشه تو را در ناكامي و نااميدي كامل ترك مي گويد. بهاي آن سنگين است و ارزش پرداختن

اين بها را ندارد. همچنين خردمند بودن بدون شادمان بودن امري ممكن است اما اين نوع

خردمندي نيز كاذب و دروغين است. همان چيزي است كه به دانش معروف است. چيزي قرض

گرفته شده از ديگران، باري بر دوش است.

هر چيزي كه از تجربه خودت برنخيزد بندگي و اسارت است. مي تواند « ‌خود » ‌تو را تقويت كند

اما نمي تواند خويشتنت را بر تو آشكار كند. جوينده واقعي بايد شادماني و خرد را با هم بيابد.

و به راحتي مي توان هر دو را با هم يافت، زيرا آنها همچون دو بال يك پرنده هستند. مراقبه كن

تا از يك سو شادمان شوي و از يك سو خردمند. اين دو همزمان با هم بصورت متقارن رشد مي

يابند. در نهايي ترين حالت، شادماني خرد مي شود و خرد شادماني.