زمان مي ميرد و جاودانگي متولد مي شود

انسان همچون قطره اي شبنم است و هستي همچون دريا. ما همواره مي كوشيم خود را از

دريا جدا نگاه داريم. ريشه بدبختي ما همين است. پس تو فقط بايد يك كار را انجام دهي:‌ بايد

وارد دريا شوي تا قطره نيست شود.

البته قطره براستي نيست نمي شود. فقط حد و مرزهاي كوچكش را از دست مي دهد. دريا

گون مي شود. خود دريا مي شود. اما چنين بنظر مي آيد كه قطره نيست مي شود.

قطره جزيي از چنان وسعتي شده است كه هيچ راهي براي يافتن آن وجود ندارد. نمي توان

آنرا شناسايي كرد. و اين برايمان ترس آور است. به همين دليل است كه ما خود را از دريا جدا

نگاه مي داريم. آن روز، روز بزرگي است، ‌روزي كه تو در نهايت نيست شوي. اين مرگ نيست.

رستاخيز است.

زمان مي ميرد و جاودانگي متولد مي شود. محدوديت مي ميرد و نامحدود بودن متولد مي

شود. كوچك مي ميرد و بزرگ متولد مي شود. ارزش امتحان كردن را دارد.