دل خوش از آنیم که حج میرویم
غافل از آنیم که کج میرویم
کعبه به دیدار خدا میرویم
اوکه همین جاست کجا میرویم
حج به خدا جز به دل پاک نیست
شستن غم از دل غمناک نیست

دین که به تسبیح و سر وریش نیست
هرکه علی گفت که درویش نیست
صبح به صبح در پی مکر و فریب
شب همه شب گریه و ام الیجیب

دل خوش از آنیم که حج میرویم
غافل از آنیم که کج میرویم
کعبه به دیدار خدا میرویم
اوکه همین جاست کجا میرویم
حج به خدا جز به دل پاک نیست
شستن غم از دل غمناک نیست

دین که به تسبیح و سر وریش نیست
هرکه علی گفت که درویش نیست
صبح به صبح در پی مکر و فریب
شب همه شب گریه و ام الیجیب

دل خوش از آنیم که حج میرویم
غافل از آنیم که کج میرویم
کعبه به دیدار خدا میرویم
اوکه همین جاست کجا میرویم
حج به خدا جز به دل پاک نیست
شستن غم از دل غمناک نیست

دین که به تسبیح و سر وریش نیست
هرکه علی گفت که درویش نیست
صبح به صبح در پی مکر و فریب
شب همه شب گریه و ام الیجیب

دلــم برای کسی تنــگ است
که آمــد…
نمــاند…
و رفـــت …..
و پــایــان داد به هــرچه داشتــــــم…

من آن ابرم که می خواهد ببارد

دل تنگم هوای گریه دارد

دل تنگم غریب این در و دشت

نمی داند کجا سر می گذارد

می‌گویند تنهایی پوست آدم را کلفت می‌کند ‌،
می‌گویند عشق دل آدم را نازک می‌کند .
می‌گویند درد آدم را پیر می‌کند ...

آدم ها خیلی چیزها می‌گویند ،‌
و من ،‌ امروز
کرگدن دل‌نازکی هستم که پیر شده است !

پر پرواز ندارم اما
دلي دارم و حسرت درناها
و به هنگامي که مرغان مهاجر دردرياچه ي ماهتاب
پارو ميکشند
خوشا رها کردن و رفتن
خواب ديگر
به مردابي ديگر
خوشا ماندابي ديگر
به ساحلي ديگر
به دريايي ديگر
خوشا پر کشيدن ، خوشا رهايي
خوشا اگر نه رها زيستن ، مردني به رهايي
آه اين پرنده
در اين قفس تنگ
نمي خواند

احمد شاملو

چرا کشور ما شده زیر دست

چرا رشته ملک از هم گسست

چرا هر که آید زبیگانگان

پی قتل ایران ببندد میان

چرا جان ایرانیان شد عزیز

چرا بر ندارد کسی تیغ تیز

برانید دشمن ز ایران زمین

که دنیا بود حلقه، ایران نگین

چو از خاتکی این نگین کم شود

همه دیده ها پر زشبنم شود

چرا کشور ما شده زیر دست

چرا رشته ملک از هم گسست

چرا هر که آید زبیگانگان

پی قتل ایران ببندد میان

چرا جان ایرانیان شد عزیز

چرا بر ندارد کسی تیغ تیز

برانید دشمن ز ایران زمین

که دنیا بود حلقه، ایران نگین

چو از خاتکی این نگین کم شود

همه دیده ها پر زشبنم شود

ميان خورشيدهاي هميشه
زيبايي ي تو
لنگري ست
خورشيدي که
از سپيده دم همه ستاره گان
بي نيازم مي کند

نگاه ات
شکست ستمگري ست
نگاهي که عرياني ي روح مرا
از مهر
جامه يي کرد
بدان سان که کنون ام
شب بي روزن هرگز
چنان نمايد که کنايتي طنزآلود بوده است

و چشمان ات با من گفتند
که فردا
روز ديگري ست

آنک چشماني که خميرمايه ي مهر است
وينک مهر تو:
نبردافزاري
تا با تقدير خويش پنجه درپنجه کنم

آفتاب را در فراسوهاي افق پنداشته بودم
به جز عزيمت نابهنگام ام گزيري نبود
چنين انگاشته بودم

آيدا فسخ عزيمت جاودانه بود

ميان آفتاب هاي هميشه
زيبايي ي تو
لنگري ست
نگاه ات
شکست ستمگري ست
و چشمان ات با من گفتند
که فردا
روز ديگري ست

احمد شاملو