رفیق

اگر کسی سراغی از من گرفت: بگوییدش: دلش بهار میخواست و رقص اطلسی طاقت نیاورد..با پاییز رفت اصلا نگوییدش:دلش را شکستند رفت پی چینی بند...یا چون هوای روزگارش ابری بود و خیسی گونه هایش خشک نمیشد رفت دنبال خورشید؛بگوییدش: تنهایی اش بهانه گیر شده بود و مدام هوس شال و کلاه میکرد نه او دلی داشت یدکی نه پاهایی رو به راه ؛ رفت که بسپاردش دست سراب..خدا را چه دیدی شاید کسی پیدا شود که از نبودنم درد فاصله را بفهمدو..دلش بگیرد دلتنگم شود... نه...اگر کسی سراغی از من گرفت ویران نکنید کاخ امیدش رابگوییدش: عاشق بود و رفیق راه با پاییز رفت که تنها نباشد..همین کافیست.