خودکشی بجای خودکشی (مرحله سوم)

سلام و مخلصم

برگ های بلاگ های قبلی رو ورق بزنی یا یک بک بلاگ بگیری میبینی

که هسته،مرکز و موضوع ما در مورد "خویشتن" بوده از قبیل(روی باسکول رفتن

و وزن کردن دنیای سنگین "خویشتن"، مراقب بودن از "خویش" ، اعتماد به "خود"

سیر و سفر کردن در دنیای بیکران درون" خودمان" و در کل خودبینایی،خودباوری،

خودباروری و...)

پیشتر بیشتر عرض کردم که برخیا بخاطر عدم شناخت خویش

باعث شدن اقیانوس دنیای درونشون به یه برهوت و برزخ تبدیل بشه،

سرزمینی واِِژگون شده و سرنگون شده،

ساختن بازداشتگاه و بازداشت کردن خویش،

تبدیل آدم آسمانی آزاده به یه برده برهنه آشغال آواره،

تباه کردن آفتاب تابناک و تبدیل کردن به آفت خطرناک!!!

هوووف،بگذریم که هر چقد بحث از سمت مثبت به سوی منفی سوق پیدا میکنه

دل نازنینم میگیره و می خاره،اوخی به خودم.

خب نکته مهم دیگه ای هم هستش و اونم اینه که همیشه چیزای منفی نی

که چهره ی زیبای درون رو کریه،زشت و بی روح میکنه بلکه برخی وختا

مسایل و اسامی و کارای خوب و زیبا (در صورتی که فرد به خودبینایی نرسه)

باعث خرابی میشن و درون رو به مخروبه بدل میکنن!!!

بگو مثلا؟! اوکی میگم:

گاهی نماز و روزه و ... باعث خشکسالی و کویری درون میشن (اگه غرور معنوی بیاره)

یارو فک میکنه که چون دو رکعت نماز خونده، پس پیش خدا بنده " به به " شده و

الباقی بندگان " اه اه" یا دو قطره اشک واسه حسین ابن علی ریخته دیگه فک میکنه که

بهشتی و حسینی شده و الباقی جهنمی و یزیدی!!!

گاها علم عامل خرابی و ویرانی اندرون میشه (اگه غرور علمی بیاره)

عاغا یارو دو تا کتاب خونده یا از هر چیزی یه چن صفحه خونده یا شنفته

و صاحب افکار کنسرو شده و اماده دیگران شده و هیچ تجزیه و تحلیلی و فشاری

به مخش وارد نساخته،دیگه تصور میکنه که شده علامه دهر!!!

و این قبیل آدمارو هممون زیاد میبینیم که پر از ادعا و طبل تو خالی و دچار توهم علمی!!!

یادش بخیر که یه روز در کنار ساحل جیبوتی داشتم با دادا کارل قدم میزدیم که

بهم یه حرف خعلی پرمعنی گفت و بعدش رفتیم گلف بازی:

(سواد از طریق خواندن بدست نمیاد بلکه بر اثر اندیشیدن به آنچه که مطالعه کرده ایم

حاصل میشه)

به به

گهگاهی هم مادیات بانی و باعث کوری و نابینایی ماها میشن (اگه بخاطر داشتن

پول به دیگران به دیده ی برتریت نیگا کنیم)

یادش بخیر،یه روز توی پارک ساعی با دادا حسین پناهی خدابیامرز داشتیم

به قفس ها نیگا میکردیم که همینجوری یهویی حسین بهم گفت:

امیرساکتم؟عشقم؟ برخیا خیلی فقیرن!!! تنها داراییشون پوله...

به به،روحت شاد ای دارنده روح بزرگ!!!

پس اینجوری هم میشه نتیجه گرفت که مقصر نه معنویات،نه علم و نه پوله

بلکه مشکل از درون ماست و از ماست که بر ماست

این ما هستیم که به اینا معنی و شخصیت و هویت میدیم و چنانچه خوب باشیم

به تبعش علممون ، عملمون و پولمون و حتی نفس کشیدنمون هم در راه خدمت

به خلق الله صرف میشه و یا برعکس!!!

امان امان و بی نهایت امان از غرور علمی،معنوی،مادی و غیره

خدایا...

تفاوت ها بر ما بیاموز تا بدانیم که:

غرور "کاذب" و اعتماد به نفس "نفسانی " می گوید:

"فقط من" می تونم فلان کارو انجام بدم

"فقط من" میدونم

"فقط من" ...

و

غرور "حقیقی" و اعتماد به خود "خدایی" می گوید:

"من هم" می توانم

"من هم"...

اولی فقط دیدن خود است و ندیدن دیگران همچون سراب،سایه و سیاهی یعنی ارتحال!!!

دومی هم دیدن و ارزش نهادن به دیگران هست و هم چنین" گم نکردن خویش"

در میان دیگران،انبوه جمعیت و های و هوی این و آن همچون سرچشمه، سایبان

و سپیدی یعنی ارتقاء ...

هر دو غرور ولی این کجا و آن کجا؟؟؟!!!

مهربانا...

غرور و اعتماد به نفس را از ما بگیر

و

بر ما غرور و اعتماد به نفس عطا نما

آمین یا مهربان ترین

ادامه داره...