هشدار و اعلام آمادگی عمومی برای مقابله با بیماری های لاعلاج

درود بر تک تک ایرانیان

مخلصم

شواهد و قراین چند نوع بیماری لاعلاج واگیردار، بنده رو مکلف به تکلیف اطلاع رسانی نمود!!!

بخاطر عدم ایجاد استرس در بین مردم، ناچارم مقدمه چینی کنم و آروم آروم و با حوصله پیش برم

خیلی حرفا برای گفتن هست که نمیگم و بجاش از یه داستان شروع میکنم:

یکی بود(اون یکی خدا بود)

یکی نبود(غیر خدا حتی یک چیز و یک جاندار هم نبود)

قرون وسطی( قرن ۵ الی ۱۵ میلادی)

حدود هفتصد سال پیش، یکی دوسال اینور تر یا اون ور تر

زمانی که هنوز رنسانس نشده بود

بنده در شهری در اروپای غربی که کاتولیک و پاپ بود،به اسم موشول آباد در کنار اقوام ژرمن( آلمان فعلی)

،فرانک ها(به اصطلاح شماها فرانسه) و وایکینگ ها،زندگی میکردم!!!

مردمان موشول آباد بسیار مودب بودن به طوری که حتی هفتصد

سال بعد، خواننده ای اینگونه خواند که:

موشول اینا دارن میان، بلک اند وایتم کووو؟؟؟

یعنی میخواست سیگاراشو از دید اهالی موشول آباد قایم کنه چون همه به ما احترام میذاشتن.

یک روز که داشتم با سوراخ جوراب پترس بازی میکردم، صدای جارچیان حکومت رو شنیدیم

من و دادا پترس دویدیم بیرون تا ببینیم چه خبره!!!

نظامیان یک مرد را در قفس گذاشته بودند و جار میزدند که:

ای مردم؟ بیایید بیایید

مردم سریع جمع شدند

بله خصلت فضولی از قدیم الایام تا جدید الایام جزو خصوصیت های لاینفک

مردم بوده و هست و خواهد بود

(مردم هیچ وقت، سر مسایل مهم دور هم جمع نمیشن)

گروهبان گارسیا شروع به سخنرانی نمود:

ای مردم!!!

آهااای مردم!!!

این مرد داخل قفس، به یک بیماری عجیبی مبتلا گشته!!!

او به شدت خود را می خاراند!!!

پادشاه دستور داده که اگر کسی از بین شماها، راه و چاره ای میدانید بگویید تا او را معالجه کنیم

وگرنه او باید از شهر بیرون انداخته شود چون بیماری اش واگیردار است!!!

سکوت حاکم شد...

علاجی نی!!!

او را از دروازه های شهر به بیرون هدایت کردند و کلید قفس را برایش دادند!!!

آن مرد تنها رو به بیابان نمود...

بلاگ ادامه داره عاره...