آنچه نگفتند

کسانی گفتند و نوشتند که چون از دین سواستفاده می شود بنابراین راه حل ، تفکیک دین از حکومت است.ما به آنها عرض می کنیم که مگر از علم و آزادی و تکنولوژی و روشنفکری سو استفاده نمی شود؟آیا هرگز به این بهانه گفته اید که آزادی را کنار بگذاریم؟پس چرا این را فقط درباره ی دین می گویید؟نکته دوم این که حکومت دینی و جامعه دینی دست یافتنی نیست بلکه ساختنی است.یعنی فکر می کنند چون احکام اسلامی ، الهی و آسمانی است پس قرار است یک جامعه دینی از آسمان ناگهان جلوی پای ما بیفتد و فقط ما زحمت زندگی در آن جامعه را بخود بدهیم.این خانه ای است که باید طراحی کرد و ساخت.


ما فیلسوفهای فلسفه نخوانده زیاد داریم.(ادای فیلسوف).توهم سواد و فیلسوفی دارند.
خودشان مضطرب هستند و بقیه را هم مضطرب می کنند.



امروز ما باید ثابت کنیم که اسلام در حوزه نظر،عقلانی است و در حوزه عمل ، انسانی و در عین حال منشاء آن الهی است ، نه بشری.

کسانی که می خواهند دین را اصلاح کنند باید خودشان را اصلاح کنند.کتاب و سنت احتیاجی به اصلاح ندارد. احتیاج به فهم و درک دارد.


ما در عصر ترجمه و تقلید به سر می بریم.کسی متفکرتر دانسته می شود که مترجم تر باشد.ما اجازه نخواهیم داشت که در عرض فرهنگ ترجمه بیندیشیم محکوم شده ایم که در طول آن بیندیشیم.

ما فقط ترجمه می کنیم.جرات بالغ شدن نداریم.جرات شک کردن به ترجمه ها را هم نداریم.

دانشگاههای علوم انسانی ما دارالترجمه شده.فقط ترجمه می کنیم.ما تاریخ علوم انسانی را می خوانیم نه خود علوم انسانی را.

نمی شود اسلام را قبول کرد اما رژیم حقوق اسلام را نخواست.جامعه درخواستی اسلام را نخواست.به لوازم اجرای عدالت اسلامی تن نداد.نمی شود اسلام را خواست ولی حقوق بشر را از غرب و منابع ماتریالیستی استنباط کرد و سپس کادو کرد و آن را به جامعه ی دینی تحمیل کرد.این تقلب است.

ایمان یک مساله ی اجباری نیست یک مساله ی وجدانی است.
هیچ فردی را نمی شود با خشونت و اجبار مومن کرد همانطور که هیچ مومنی را نمی شود با زور کافر کرد.
می شود در رفتار ظاهری افراد تاثیر گذاشت اما نمی شود قلب ها را تغییر داد.
در سوره ی بقره آیه ی 256 آمده که هیچ اجباری در دین نیست.