دو تا خلافکار حرفه ای با هم ازدواج میکنن بچشون یه عالم دینی میشه....
حالا میپرسید چرا؟؟؟؟؟

.
.

.
یادتون رفته..منفی در منفی مثبت...

من برم به کشفیات دیگم برسم

اگر میخواهی خوشبخت باشی برای خوشبختی دیگران بکوش، زیرا آن شادی ای که ما به دیگران می دهیم به دل ما برمیگردد.

ای پـــــــــــــــــیر خرابات که میخــــانه ندیدی!

ویرانه دل مــــــــــــــــاست تو ویــــرانه ندیدی!

ای رند غزل پـــوش که بر ســـــنگ سرت خورد

از دوست چه دیدی که ز بــــــــــــیگانه ندیدی؟

ای بی خبر از خـــــــانقه از خویـــــش حـذر کن

در محبس تن، شرزه ی شــــــــــــیرانه ندیدی

از دهـــــــــــــــر گذر کردی و در قعر فـــــتادی

در خانه چه دیــــــدی که به ویرانه ندیـــــدی؟

«ما خــــانه به دوشان غم سیــــــلاب نداریم»

لیکت نگهی کولی بــــــــــــــــــــیخانه ندیدی

یــــک دم به در میکده از خویـــــــش گذر کن

بر آتش مــــــــــی نشعه ی پــــــروانه ندیدی

ما میکده بر روضـــــــه ی رضـــــــوان نفروشیم

بر لعل ختن چرخش پیــــــــــــــــــــمانه ندیدی

آن دم که به مستی قدح خویش شکـــستیم

انگار تبر در دل بتــــــــــــــــــــــخانه ندیدی

ما درد «مسیحا» به دو صد چامــــــه نوشتیم

بالله که تو لولی وش دیــــــــــــــوانه ندیدی

غصه زیاد بخورین
.
.
.
خلاصه هر کاری که میتونین انجام بدین تا زود پیر شین !
.
.
.
.
.
خانه سالمندان هنوز مختلطه
اين يكي رو يادشون رفته حرام اعلام كنن....

حکایت رفاقت من با تو

حکایت "قهوه" ایست که امروز با یاد تو تلخ تلخ نوشیدم ...

که با هر جرعه بسیار اندیشیدم...

که این طعم را دوست دارم یا نه؟

و آنقدر گیر کردم بین دوست داشتن و نداشتن...

که انتظار تمام شدنش را نداشتم...

تمام که شد فهمیدم .. باز هم قهوه می خوام...

حتی تلخ تلخ

http://www.hamkhone.ir/member/39551/blog/view/225425--/

اَلسَّلامُ عَلَیکــ یـا عـلی ابـن ِ مـوسَی الـرِّضـا( ع )

من غلط بکنم ارشد شرکت کنم !

“دیالوگ ماندگار شب های امتحان”

صدایم میزد گلم و من گلی بودم در باغچه ی دلش
اما او باغبان عاشقی نبود گاهی سر می زد و دل می برد !
سال ها بعد دانستم که من تنها نبودم او باغبان گل های زیادی بود …

یاد تو ابری کوچک است

که چشم‌های مرا بارانی می‌کند

و نسیمی است

که از میان گیسوانم می‌گذرد

و من

چقدر دلم برایت تنگ شده...

برای صدایت

و نگاهت

که طعم عسل می‌دهد

تو می‌توانی خورشید را روبه‌روی آینه بنشانی

و آسمان را به زانو دربیاوری

تو می‌توانی

گل‌های سرخ را آشفته‌ی نگاه مهربانت کنی

و نسترن‌ها را آواره‌ی کوچه‌ی عاشقی

تو پرنده‌ای مهربانی

که بی‌پروا کوچ می‌کند و

ترانه‌ی رفتن می‌خواند و

زیر باران می‌رقصد

و مِهر مهربانش بر دل هر پروانه‌ای می‌نشیند.

این روزها

تمام دلتنگی‌هایم را

به‌جای تو به آغوش می‌کشم

وقتی که جای تو میان بازوانم خالی ست

و من

چقدر دلم برایت تنگ شده...

همین که پنجره را

این همه می بندم و باز می کنم

تا اتاق پر بشود از پروانه ها

همین که می نشینم

تار بلند موهای خورشید را

به هم گره می زنم

همین هرروز غرق شدنم در نبودنت

شده است زندگی ام