همخونگی

به نام خداوند مهربان

روزهای آخر اسفند می تواند يادم بيندازد كه زندگی همين است.

همين روزهای تند و تند دويدن ها 

 بشورها و بساب ها ... 

از نو، نو شدن ها

با خودم مي گويم آدميزاد هم موجود عجيبیست. 

ميداند همين چند صباحِ ديگر، صداي ساز و دهلِ تحويل سال كه بيايد و بگذرد، دوباره شروع مي كند به آرام شدن ها و در خود راكد ماندن ها، شلوغ و در هم و شلخته و كثيف كردن ها و هر روز كهنه تر شدن ها ... 

اما هنوز مثل هرسال، راه خودش را مي رود.

 دوباره از نو برای نو شدن ذوق مي كند

 و از فكر آمدن فروردين توی دلش قند آب مي شود! 

گندمش را سبز مي كند، هفت سينش را مي چيند و بعد مي نشيند كنار قرآن و آئينه، آرزوهاي شاد و رنگي اش را توي ذهنش، مرور مي كند. 

كه انگار هنوز هم، از لابلاي آنهمه تاريكي كه بر زندگي خودش و اطرافيانش بارها و بارها سايه انداخته است، روزنه هاي اميد را مي بيند و به آن دلخوش است.

خدا اين دلخوشي ها را، همين روزنه هاي كوچك اميد را، از هيچ كس نگيرد كه نگيرد .

اینروزها , خاطره ها , مدام خاطره بازی میکنند در ذهنم 

خاطره ی دوستانِ واقعی و مجازی

خاطره ی بلاگ زیبای شبِ چله صبا خانم 

بلاگ پر محتوای ارین در مورد سلولهای خاکستری مغز , یادم می اید از همان زمان دفترچه تلفن گوشی ام را دیگر باز نکردم 

شاید باورتان نشود اما همه ی شماره هایی که از اقوام و دوستان هستند به خاطر سپردم و حفظ نمودم 

یاد بلاگهای نقد افتادم و ایده ی بِکرِ ارش که خوب , عملی شد و سایت به جنبش و تحرک جالبی وا داشته شد 

یاد بلاگهای تولد 

بلاگهای نقاشی اقا مهدی که هنوز هم دلمان را به لبخندی از وجودِ حضورِ پرمعنایش خوش میکند 

یاد دوستان دل را جلا میدهد و گاه دلتنگی نیز پدید می اورد .

شاید رابطه دوستانه ی عمیقی در بین نبود اما همخونه گی زیبا بود و هست .

تشکر