یک وقتهایی هم نمی روی ...

به نام خداوند مهربان

یک وقتهایی چه بی امان برایت می بارد هم از زمین هم از آسمانش

و تو بی هیچ چتری زیر آسمانش می ایستی ، دستانت را میگشایی ،صورتت را به سویش می گیری ،

چشمانه ترت را می بندی و بدون توجه به سنگدانه هایه زمینی ، لبخند می زنی به آنچه برایت می فرستد.

یک وقتهایی با خدا بودن چه سخت است و تکرار این جمله که لیس للانسان الا ما سعا،گاهی برایت عادت می شود

گویی فقط می خوانی اش و دلت لرزشی را احساس نمی کند که تکانی بخورد

یک وقتهایی دلت گیر می کند بین انچه تو میخواهی و انچه برایت میخواهند 

انچه تو میخواهی ، خواستنه توست و انچه برایت میخواهند نسخه ایست پیچیده که مجبور به اطاعتی ، بی هیچ

خواستنی و صد حیف که در خواستنت با تو شریک نمی شوند.

یک وقتهایی نمی شود به خودت نه بگویی و بخواهی که نخواهی و بر رویه انچه بدان میل داری سر پوش نخواستن

بگذاری ومدام حس شخصی را تجربه کنی کهرنج اسارتش انتها ندارد.

یک وقتهایی تو خود میدانی ، اگر بروی ، میشود.

اما و اگرها اگر بگذارد بروی.

در این بین ، اگر مجالی بیابی و قدری به خودت بیندیشی و نگاهی تازه به افقی ناشناخته بیندازی

و حسی نو را تجربه کنی ، چه خوب می شود.

یک وقتهایی آرزو می کنی ، کاش نفهمی.

کاش در دنیایی که برایت میسازند زندگی کنی انطور که میخواهند و تو هم همان را قناعت کنی

و در دلت کور سویی از امید را نجویی.

یک وقتهایی ماندن از نماندن ، سخت تر است و ندانستن از دانستن بهتر است

و نادان ماندن یک آرزویه متعالی می شود.

یک وقتهایی هم نمی روی 

می مانی

اما ، نه ماندنی که میخواهند .

ماندنی که تو میخواهی زیباتر است .

لیس للانسان الا ما سعا 

و اینبار دلت می لرزد . 

تشکر