گاهی پروانه ها هم .....

به نام خداوند مهربانم

    گاه می رویم تا برسیم.کجایش را نمیدانیم.فقط میرویم تا برسیم

    بی خبر از آن که همیشه رفتن راه رسیدن نیست.

    گاه برای رسیدن باید نرفت.باید ایستاد و نگریست

    باید دید. شاید رسیده ای و ادامه دادن فقط دورت می کند

    باید ایستاد و نگریست به مسیر طی شده

    گاه رسیده ای و نمی دانی

    و گاه در ابتدای راهی و گمان می کنی رسیده ای

    مهم رسیدن نیست.مهم آغاز است

    که گاهی هیچ وقت نمی شود

    و گاهی می شود بدون خواست تو

    پدرم می گفت تصمیم نگیر.اگر گرفتی شروع را به تاخیر انداختن

    نرسیدن است

    اما

    گاهی آغاز نکردن یک مسیر بهترین راه رسیدن است

    گاه حتی لازم است بعد از نمازت فکر کنی و ببینی پشت سر

    اعتقادت چه می بینی ترس یا حقیقت؟

    گاهی هم درختی، گلی را آب بدهی، حیوانی را نوازش کنی

    غذا بدهی ببینی هنوز از طبیعت چیزی در وجودت هست یا نه؟

    یا پای کامپیوترت نباشی، گوگل و ایمیل و فلان را بی خیال شوی

    با خانواده ات دور هم بنشینید ، یا گوش به درد دل رفیقت بدهی و

    ببینی زندگی فقط همین آهن پاره ی برقی است یا نه؟

    شاید هم بخشی از حقوقت را بدهی به یک انسان محتاج تا ببینی

    در تقسیم عشق در نهایت تو برنده ای یا بازنده؟

    لازم است گاهی عیسی باشی

    ایوب باشی

    انسان باشی ببینی می شود یا نه؟

  زیرا گاهی پروانه ها هم به اشتباه عاشق میشوند

    و به جای شمع ، گرد چراغهای بی احساس خیابان می میرند

باید یاد گرفت که ، خیلی می ارزی ، خیلی ...

tnx