چرمِ دست‌دوزِ صد در صد گاوی

نمی‌دونم چی توی من دید که صاف نشونه گرفت و اومد سمتم

بچه مایه داری؟!

چهره ی مهربون؟ 

یا جوانکی که بشه خامش کرد؟!

به هر حال اون لحظه انتخابش من بودم

نزدیک تر که شد گردنش خود به خود سمت شونه ش مایل شد و همزمان دستش به حالت طلب بالا اومد؛

«زنم مریضِ، بیکارم، پول دارو ندارم، دخترم یه کمکی بکن خدا خیرت بده» 

فرشته ی شونه راستم با کسالت بیدار شد و گفت از این ورا؟؟

و وقتی نگاهم به آقای طالب کمک رو دید

ادامه داد: آخی چه قدر غم انگیز، نداره خب، یه کمکی بکن حالا! 

فرشته شونه چپم حرفش رو قطع کرد، با تندی گفت: به ما چه؟!

سمت راست: به ما چه؟ اگه خانومش با این بیماری زجر بکشه یا از بین بره ما مسئول نیستیم؟

سمت چپ: نه! خب بره کار کنه

سمت راست: خب لابد نتونسته که داره این کار رو می‌کنه

سمت چپ: چه ساده ای تو

سمت راست: ساده نیستم، فقط رحم و مروت حالیمِ

اولا با سمت راستی موافق بودم

اما یهو بحثشون بالا گرفت و نمی‌شد صداهارو تشخیص داد

دیگه نمی‌دونستم کدوم حق می‌گه و کدوم باطل و طرف کدوم رو باید بگیرم!

_ رحم و مروت خوبِ اما اگه ندونی کجا خرج می‌شه به چه دردی می‌خوره؟

_ به چشاش نگاه کن، مشخصِ حال و روزش

_ اینا کارشون رو خوب بلدن

_ خب یه پولی بهش بدی چی ازت کم‌‌ می‌شه؟

_ از من که نه، اما از اون عزت نفس کم میشه

_ تو مسئول این چیزایی مگه؟

_ اگه از همین راه تامین بشه و عادت کنه چی؟

اوووه...

سرم رو به دو طرف تکون دادم

ترجیح دادم، حالا که نمی‌دونم چی به چیِ اصلا محلش نذارم خسته بشه بره

دیگه تا زمانی که ماشین بیاد و سوار شم، نگاهش نکردم

اون هم یک‌سره از بدبختی هاش می‌گفت و ول کن نبود

ماشین که رسید سریع نشستم، خودش رو چسبوند به شیشه و گفت: «دخترم دارم حرف می‌زنم آخه»

و یه نگاه پر از خواهش...

عذاب وجدان داشتم و در کنارش خوش‌حال هم بودم که گول نخوردم! 

هر لحظه یکیش پر رنگ می‌شد و اون یکی کم رنگ و بالعکس

سعی کردم حواسم رو بدم به موزیک ملایمی که تو ماشین پخش می‌شد

اما حس هام قوی تر بودن، وادارم می‌کردن دلیل سرگردونیم رو پیدا کنم

به خودم گفتم:

از چی ناراحتی؟ معلوم نبود که راست می‌گه یا دروغ، اگه مطمئن بودی واقعا نیاز داره که قطعا کمکش می‌کردی

داشتم آروم می‌شدم که یاد نگاه آخرش افتادم

به خودم نهیب زدم؛ ولی انصافا حتی اگه دلت هم نمی‌خواست پول بدی،

اگه کمی باهاش مهربون تر بودی و حداقل دلیلت رو می‌گفتی و منتظر نمی‌ذاشتیش، بهتر بود

نه جوری رفتار کنی که حس کنه اصلا وجود نداره

آره دقیقا از این ناراحت بودم

«نادیده گرفتن یک انسان» فارغ از هر چیزی

به خودم گفتم یادت باشه دفعه بعد همچین آدمی رو دیدی و نتونستی اعتماد کنی،

فقط با خودت بگو: « این شخص هم یک انسانِ»

و شرافتمندانه رفتار کن 

یکمی آروم شدم، مثلِ موزیک ملایمِ ضبط ماشین 

می‌گم یکمی چون گوشه ذهنم هنوز درگیر بود که حالا چرا من؟!

کلی آدم اونجا بود که برخلافِ من که سعی می‌کنم ظاهرم ساده باشه، جذابیت های زیادی داشتن

نزدیکای مقصد خواستم کرایه رو پرداخت کنم 

نگاهم افتاد به کیفِ پولِ چرمِ دست‌دوزِ صد در صد گاویِ تو دستم  که دوستم به بهونه تولدم برام دوخته بود

بی دلیل نیست که همیشه به چرم می‌گم «لواشک»

از بس هوس برانگیزِ!

____________________________________________

با همچین افرادی چجوری برخورد می‌کنید؟

شما هم توی برخورد باهاشون این حس های چندگانه بهتون دست می‌ده؟ 

فکر می‌کنید برای شناسایی «نیازمندانِ واقعی» و «سواستفاده‌گرها» چیکار باید کرد؟