شعر

میکشد شعله زبانه از درونم بی صدا ست 
سوختم خاکسترم خاکستر من پر بلاست 


هیچ همراهی به جز یادت نباشد هم سفر 
لطف کن امشب بیا این خاطراتت را ببر 


میدهد آهنگ غم آزار این گوش مرا 
رفتنت گشته سوالی و چرا پشت چرا


گاه آواره شویم ، نه راه پس نه راه پیش 
ما جفا خود میکنیم ای نازنین در حق خویش


نیستم اهل گله سنگ صبور غصه ام 
مانده ام از بهر تو دیگر چه گویم قصه ام