میخواهم برگردم به روزگار خوب کودکی...

میخواهم برگردم…

به روزهایِ خوبی…

که مادربزرگ زنده بود…

که پدربزرگ، نفس می کشید…

برگردم به حیاطِ قدیمیِ ساده ای!

که همیشه ی خدا… بویِ کاهگِل و شمعدانی می داد…

رویِ حاشیه ی حوضِ آبی رنگِ میان حیاط بنشینم و آب بازی کنم…

خیس شوم،

آنقدر که غصه و بی مهری ها از جسمِ خسته ام پاک شود…

می خواهم به روزگاری برگردم که

سفره ی ساده ی مادربزرگ، انگار به اندازه ی آسمان،وسعت داشت …

و هیچکس از سادگیِ غذا

یا کوچکیِ اتاق، شکایت نمی کرد!

آن روزها همه چیز بی تکلف و دلنشین بود…

همه مان بی توقع، خوش بودیم…

بدونِ چشم داشت، محبت میکردیم…

و از تهِ دل می خندیدیم…

دلم برایِ خنده هایِ بی ریایم…

برایِ دلخوشیِ ساده ی آن روزهایم تنگ شده…

پدربزرگم رفت … مادربزرگم رفت …

و آن دورهمی هایِ جانانه…

به خاطرات پیوست…

روزهایِ خوب بر نمی گردند…

افسوس…

ما برایِ بزرگ شدنمان

بهایِ سنگینی پرداختیم…