تقدیم به تمام زنده دلان دیروز

..... كى میگه ما نسل سوخته ایم؟؟؟
ما كه تو خونه هاى بزرگ با حیاط و باغچه و طاقچه زندگى كردیم .... 

خوابیدن توى پشه بند ... 
آب تنى توى حوض داشتیم .

كیك تولدامون خیلى بزرگ بود ... 
هر كى كادو میداد از صمیم قلبش بود ، كسى واسه كادو دادن مارو قیمت گذارى نمیكرد.

حتی خونه ی نوه خاله عمه بابامون هم میرفتیم میدیدیم، 
نه حالا كه خواهر برادر هم به زور همو میبینن.

عید واسمون شور و هیجان داشت.
عیدى میگرفتیم...
كم یا زیاد همین كه دلمون خوش میشد كافى بود.
چقدر مسافرتهاى فامیلى میرفتیم ...
حالا هركى هر جا میره میترسه كسى بفهمه!
همه چی عالی..‌.
همه چی باحال....
هممون عین هم بودیم.... عین گروه سرود.... لباسای شکل هم.... خونه های عین هم..... 
عمه
خاله
دایی
عمو
مامان بزرگا و بابا بزرگا که جزء خونواده بودن

اگه می خواستیم جایی بریم گروهی میرفتیم
اگه قرار بود کاری کنیم دست جمعی میکردیم....
کی میگه ما نسل سوخته ایم....!!!
نه موبایلی...
نه تبلتی....
نه لپ تاپی....
نه اینترنت و فضای مجازی....
همه چی واقعی بود...

دنیای ما واقعی واقعی بود.... باهمه خوبی و بدیش.... همه چی راست راستکی بود...
تلفن که نبود اونوقتا. میرفتیم خونه همدیگه میدیدیم نیستن.... بعد میفهمیدیم اونام اومدن خونه ما... پشت در ما.... کلی ذوق میکردیم و‌میگفتیم: وااااای دل به دل راه داره.... ما عین عسل زندگی کردیم... بچگی کردیم.... حاااااال کردیم....

تقدیم به تمام زنده دلان دیروز