چون نامه ي اعمال مرا پيچيدند
بردند به ميزان عمل سنجيدند
بيش از همه کس گناه ما بود ولي
آن را به محبت علي بخشيدند
عيدتان مبارک!

+5

مرد باید...
وقتی مخاطبش عصبانیه , ناراحته , میخواد داد بزنه
وایسه روبروش بگه :
تو چشام نیگا کن , بهت میگم تو چشام نیگا کن!!
حالا داد بزن , بگو از چی ناراحتی؟!!

... بعد مخاطب داد بزنه , گله کنه, فریاد بکشه , گریه کنه
حتی با مشتای زنونه ش بکوبه تو سینه مرد
ولی آخرش خسته میشه میزنه زیر گریه...
همونجا باید بغلش کنه
نذاره تنها باشه!
حرف نزنه ها , توضیح نده ها
کل کل نکنه ها , توجیه نکنه ها
فقط نذاره احساس کنه تنهاست!!

مرد باید گاهی وقتا مردونگیشو با سکوت ثابت کنه!!
با بغلش کردنش...

هیچگاه نمی توانید یک اشتباه را دو بار مرتکب شوید
چرا که بار دوم دیگر آن یک اشتباه نیست بلکه
یک "انتخاب" است

بی خیال است,خیلی بیخیال,
همان کسی که تمام خیال من است
+5

هنوزم دلم تنگ میشه براش واسه هرچی تو قلب هم کاشتیم

واسه لحظه هایی که میدیدمش چه احساس خوبی به هم داشتیم

هنوزم دلم تنگ میشه براش واسه زندگی کردنه بچگیم

واسه آرزوهای کوچیکمون واسه بهترین آدم زندگیم

همون که به دردای من گوش کرد همون که بت هم زبونیم بود

کسی که نبودش منو پیر کرد کسی که تمام جوونیم بود

یه حس بدی بود تو رفتنش که بود و نبودم رو بر باد داد

ازم زندگی کردنو پس گرفت کسی که به من زندگی یاد داد

هنوزم دلم تنگ میشه براش واسه قسمتی از وجود خودم

همون لحظه ای که منو ترک کرد همون لحظه ای بود که عاشق شدم

یه روزایی مثل حالا فقط تو فکر آیندم

یه روزایی دلم خوش نیست همون روزا که می خندم

همیشه خوب می بینی همیشه حق ما با توست

واسه مثل شما دیدن چقدر چشما رو باید شست

کجای اعتقاد ما خرابه از دل ریشه

که هر کاری تو این دنیا عذاب آخِرت می شه

کجا می تونم عاشق شم کجای این همه فریاد

کجای زندگی باید جوونی یاد آدم داد

درست انگار افتادیم توی یک جنگ مغلوبه

نه اینور دلخوشی داریم نه اونور حالمون خوبه

کجا می تونم عاشق شم کجا دست تو رو می شه

کجای این همه وحشت جوونیمون شروع می شه

تو آغاز یه رویایی سرانجام یه نقاشی

یه پاییزی که رو جنگل یه دریا رنگ میپاشی

تو طرحی از یه لبخندی که شوق گریه رو میده

سر تصویر چشم تو قلم رو بوم رقصیده

یه حسی از تو میگیرم که هم قده یه پروازه

مث حسی که یک بارون برای جاده میسازه

تماشای تو دیدار یه باغ از پشت یک میلس

مث رویای نقاشی مث پرواز تو پیلس

تماشای تو میتونه تماشای یه دریاشه

چشاتو باز کن شاید دری رو به جهان واشه

هواتو از سرم بیرون نکردم تو تنها حسرت من رو زمینی

یه چیزایی رو تا عاشق نباشی نه می تونی بفهمی نه ببینی

تو رو دارم تمامِ عمر حتی اگه هر چی رو که دارم بگیرن

همه دنیامو راحت می دم اما خدامو که نمی ذارم بگیرن

به عشقت تا ته دنیا به جنگ هر کسی می رم

چه تقدیری از این بهتر که از عشق تو می میرم

تو تا وقتی کنار من بمونی خدا از پیش من جایی نمی ره

همین حال خوشو حتی یه لحظم نمی ذارم کسی از ما بگیره

نمی دونی تو این روزا چقدر از زندگی سیرم

دارم می میرم از این که تو رفتی و نمی میرم

نمی دونی تو این روزا چقدر یاد تو میفتم

تهِ دنیام نزدیکه نگاه کن کی بهت گفتم

کجا باید برم بی تو تویی که قد دنیامی

که هر جایی رو می بینم نبینم پیش چشمامی

برم هر جای این دنیا شبم با بغض دمسازه

آخه هر جا یه چیزی هست منو یاد تو بندازه

نمی دونم تو این برزخ کی از این درد می میرم

نمی دونم چرا یک شب فراموشی نمی گیرم

منو اینجا بکش وقتی قراره تازه رویا شی

اگه تا آخر دنیا قراره تو دلم باشی

روزای خوبی پشت این روزای من نیست حس می کنم احساسمو از دست دادم

آغوش تو میراث من از زندگی بود حس می کنم میراثمو از دست دادم

تنهایی من اتفاق تازه ای نیست هر بار رفتی تا همیشه برنگردی

شاید نتونی حس کنی من چی کشیدم چون هیچ وقت احساس تنهایی نکردی

با هر قدم از مقصد هم دور می شیم ما پای رویاهای هم از دست می ریم

وقتی که دنیامون به هم راهی نداره فرقی نداره از کدوم بن بست می ریم

هر جور می بینم نمی شه،دست من نیست این خونه تا خونت شه خیلی کار داره

هر بار رفتی رو به تو دیوار بستم بشمار این خونه چقدر دیوار داره