در میان بی کسی هایم ، آنکه تنهایم نگذاشت تنهایی بود
بنازم وفایش را که تنها او وفا کرد
هرکه را شریک خانه اش کردم رهایم نکرد ، آنقدر که همه رفتند ؛ دیگر خیالش راحت است !
آنقدر ماند که تمام زندگی ام را فرا گرفت !
تنهایی میداند که دیگر هیچکس شریک زندگی من نخواهد شد…

دلم خوش نیست . . .
غمگینم . . .
کسی شاید نمیفهمد . . .
کسی شاید نمیداند . . .
کسی شاید نمیگیرد مرا از دست تنهایی . . .
تو میخوانی فقط شعری و زیر لب آهسته میگویی :
عجب احساس زیبایی . . . !
تو هم شاید نمیدانی . . . !