-168-گذشته | آینده

ادامه ی بلاگ 164

عشق؛ تجربه ای از زمان حال

عشق انسان را کاملاً ارضا می کند، چرا که عشق همواره تجربه ای است در زمان حال.

شما نمی توانید فردا عاشق کسی باشید. عشق کاری با دیروز و فرداها ندارد.

عشق تنها یک زمان می شناسد : حال؛ و یک مکان: اینجا.

به همین دلیل برای ذهن انسان بسیار مشکل است که عاشق باشد زیرا ذهن همیشه یا با آینده سر و کار دارد و یا با گذشته.

این دو تنها مرجعی هستند که فکر انسان به آن ها رجوع می کند.

ذهن حرکتی نوسانی بین گذشته و آینده دارد و هرگز در بین راه توقف نمی کند.

عشق هرگز دلتنگی برای گذشته و دلواپسی برای آینده ندارد به همین دلیل هم عشق بسیار ارضا کننده است.

دو بُعدی که انسان ها در آن زندگی می کنند و مطلقاً ارضا کننده نیست عبارتند از گذشته و آینده.

در بُعد گذشته، انسان همیشه چیزهایی را در ذهن می پروراند که حالا هیچ کاری راجع به آن ها نمی توان انجام داد؛ و واقعا احمقانه است که راجع به آن ها ناراحت باشیم. ولی ذهن بسیار کودن است و برعکس، قلب، بسیار باهوش.

کار دیگر ذهن، برنامه ریزی برای آینده است، در صورتی که زندگی در لحظه ی حال جریان دارد.

در لحظه بودن مترادف است با عشق و برای همین ذهن، مخالف عشق است و تصور می کند که عشق احمقانه و دیوانگی است.

بیشتر مردم دنیا عشق و عاشق شدن را نفی می کنند، محکوم می کنند؛

مثلا در فارسی می گویند مجنون شدن و یا در انگلیسی می گویند در عشق فرو افتادن (falling in love) به جای اینکه بگویند در عشق طلوع کردن.

از دلایل دیگری که باعث نارضایتی فکر می شود زیاده خواهی است. زیرا ذهن آدمی هیچ گاه به آنچه که دارد راضی نیست. ولی عشق برای هر چیزی که اتفاق می افتد سپاس گزار و ممنون است. عشق همیشه احساس می کند بیش از آن چیزی که مستحق آن باشد یا ارزشش را دارد، از هستی می گیرد و همه آنچه که دریافت می کند را به صورت هدیه هایی که هستی به صورت باران رحمت به رویش می ریزد مشاهده می کند.

از قلبی که راضی و قانع باشد، سپاسگزاری برمی خیزد. داشتن این سپاس کافی است که انسان خوش حال باشد.

ابتدا و سرچشمه ی راه عشق بسیار کوچک می باشد ولی در آنجا نباید توقف کرد_ باید جریان پیدا کرد، باید حرکت کرد. حرکت از شناخته به ناشناخته و بالاخره از ناشناخته به غیر قابل شناخت.

عشق در ابتدا همیشه کوچک است ولی در آخر باید بی نهایت باشد، مانند اقیانوس.