چه خوبه که

با خودم فکر می کردم چه خوبه که تو مثل ما نیستی

چه خوبه که تو منو با چوب خودم نمی رونی

چه خوبه که تو تلافی کردن بلد نیستی

چه خوبه که همیشه گذشت می کنی

چه خوبه که تو هزار و یک اسم داری و با هر اسمت

هزار و یک امید به دل آدم می تابونی

چه خوبه که تو مهربون ترینی

چه خوبه که تو بیش از خودم به فکر منی

چه خوبه که تو همیشه به یاد منی هر چند من اکثراَ از یادت غافلم

چه خوبه که تو نعمت هاتو ازم نمی گیری هر چند که من شکرشون رو به جا نمیارم

چه خوبه که تو همیشه برای من وقت داری هر چند من هیچ وقت برات وقت ندارم

چه خوبه که تو همیشه گوش به زنگ صدای منی هرچند

که من هیچ وقت صداهای تو رو نمی شنوم

چه خوبه که تو همیشه و هر لحظه منو می بینی

هر چند که من هیچ وقت و هیچ جا بهت توجهی ندارم و

حتی خودم رو به ندیدن می زنم

چه خوبه که تو خدایی هرچند که من فقط اسمم بنده ست

اما بویی از بندگی نبردم و جز سرکشی کاری یاد نگرفتم

و رسم و رسوم بندگی رو فراموش می کنم

چه خوبه که تو ......... هر چند که من .......

خدایا شکرت که « تو » خدایی و راه و رسم خدایی رو خوب می دونی.

خدایا شکرت که گاهی این دل سیاه و آلوده رو یه تکونی می دی و

از زیر فرسنگها خاک و گرد و غبار بیرون میاری و متوجه خودت می کنیش

خدایا شکرت که ستار العیوبی

خدایا شکرت که بنده های عاصی و فراری رو بازم می پذیر . . .