معاشقه ی محض ( نقطه ی مقابل خیانت محض )

معاشقه ی محض....

توی روز سرگرمم عاشق این خونه و زندگی،همه چیزو مرتب میکنم چون منتظرم...

عصر که میشه دیگه کلافه میشم ... عقربه ها تکون نمیخورن...

 تند تند میرم تو خیابون..خدایا چرا نمیاد؟؟؟؟

اروم چشامو میبندم...،صدای ماشین هایی که از کنارم رد میشن منو به این فکر میبرن که:

اگه تو نباشی من توی این شهر.....

اشک توی چشام جمع میشه ..فکر نبودنت دیوونم میکنه...

اشکامو پاک میکنم ...زیر لب میگم:

خدا جونم...خیلی ممنونم که هستش...

تا وقتی که تو می آیی....

خونه رنگ و بوی دیگه میگیره...عاشق اون چشما و لبخند هاتم...

انگار خونه رو بهشت کردی نفس من...

وارد اتاق میشم پر انرژی تر از همیشه..چشمم به پنجره ی اتاق میفته..

همون پنجره ی پیچک پیچ اتاق خوابمون...

پنجره رو باز کردی...نسیم خنکی میخوره تو صورتم..برای یه لحظه نفسم میگیره..

نسیم سیلی میزنه توی صورتم و موهام رو با خودش میکشه...

چشمامو میبیدم...

عاشق این زندگیم..

یه نفس عمیق میکشم..خنکیه لذت بخشیه...چشمامو باز میکنم...

نشستی لبه ی تخت..

 همون تختی که همیشه سبب میشه بودنتو حس کنم شیرینی زندگیم..

کنار پنجره می ایستم..

شهرو نگاه میکنم..

شبهای این شهر با تو جووووون میده واسه دیوونه بازی عسلم...

سرمو از پنجره بیرون میبرم..به این فکر میکنم...

که هر روز که از پیشم میری تا شب میمیرمو زنده میشم..همش میگم خدای من اگه برنگرده...

اما شبها که سرحال میای دوباره پیشم..هزار بار خدارو بغل میکنمو میبوسمش یواشکی..

برای اینکه هستی، کنارمی، همسرمی...

و اگه نباشی ...آخ... لبامو رو ی هم فشار میدم..

من قدر این شب و روز ها که تو هستی رو میدونم گل من باور کن...

بازو هات...انقدر مردونست که وقتی منو تو اغوش میگیریمیتونم بینشون قایم بشم..

اون بازو های قدرتمندت خونه ی منه...حتی اگر آواره ترین ادم دنیام باشم...بازم میتونم بین بازوهات زندگی کنم..

آروم بازوتو میبوسم ...با تموم ظرافت و خانومیم سرمو میذارم روی بازوهات و خودمو توی بغلت جا میدم...

....

سرمو میاری بالا توی چشام نگاه میکنی...آه خدای من این چشمها چی دارن که منو اینجوری تسلیم میکنن...

موهات روی پیشونیت ریخته...من از نگاه کردن به این چشم های مست و خمار عاجزم....

سرمو با نجابت پایین میندازم...

و تو میخندی...محکم بغلم میکنی...

سرمو میچسبونم به سینت...به تکیه گاه همه ی خستگیام...به سنگ صبور همه ی غم هام..

آروم دستمو میذارم روی سینت...اینجا آرامبخش ترین جایگاه دنیاست...

به این فکر میکنم : اونقد که من تورو دوست دارم تو هم منو دوست داری؟

یادم نمیاد هیچوقت لفظا بهم ابراز علاقه کرده باشی...

اما من هزار بار بخاطر تو اشک ریختم..

و تو هر هزار بار مثل یه مرد واقعی، اشکامو پاک کردی ، منو بوسیدی و اروم در گوشم

 گفتی: این اشکات داغونم میکنه...گریه نکن خانوم کوچولوی خودم... حیف چشمای سبز نازت نیست...

و من هر دفعه مثل بچه ها تو بغلت اروم گرفتم..

دوباره به این فکر میکنم: ایا اونقد که من تورو دوست دارم تو هم منو دوست داری؟؟؟؟

نگاهم ازت رنجیده میشه ، دلم ازت میگیره... معلومه که اونقدر دوسم نداری..

تو که انقد آقایی، یعنی نمیدونی جنس من لطیفه؟

من زنم...

صدبارم که نشون بدی دوسم داری ...نیاز دارم به شنیدنش از زبونت..

من یه زنم سرشار از ظرافت و خانومی و عشق...

وتو یه مردی پر از غرور و مردونگی و عشق....

ازت دلخورم....چشمامو توی بغلت میبندم...

اشک توی چشمام جمع میشه...دلم نمیخواد چشامو باز کنم...

دقایقی میگذره و من توی تمام این دقایق با چشمهای بسته به این فکی میکنم که نه تو قد من عاشق نیستی..

 بعد از مدتی...

آروم حس میکنم چیزی کشیده میشه پشت چشمم...

 انگشتتو میکشی روی گونه هام و چشمام...با چشمای بسته ی من حرف میزنی...

نفسم..

خانومم...فقط یه لحظه فکر نبودنت نابودم میکنه...

اگه فقط یک ثانیه ناراحتیتو ببینم دنیارو به اتیش میکشم...

چشمای نازت تموم عمر منه...

چرا گاهی رنجیده نگام میکنی؟؟

میدونم ...میدونم تو یه فرشته ای ....

 یه فرشته ی بدون بال که تو خونه ی من اسیری...

اینم میدونم که خانومی ... ناز و عشوه داری... دوست داری از زبون من تمام ابراز علاقه های دنیارو بشنوی...

اما من یه مردم.... با تمام افکار و احساسات یه مرد...

 وقتی رنجیده میبینمت ... تو خودم میشکنم... بیصدا خورد میشم... اما نمیتونم به زبون بیارم..

گاهی فکر میکنم اگه نباشی.....آخ...

آروم دستتو روی موهام میکشی ...پیشونیمو میبوسی...

دوباره با خودت میگی: منم میفهمم تو زنی... پر از ناز و احساس...اما قربون اون خانومیت برم...

من هیچ کلمه ای پیدا نمیکنم که شدت علاقمو بتونه رو کمرش حمل کنه...کلمات کم میارن..

من مردم زن نیستم که بتونم راحت به زبون بیارم...

روزی هزار بار میگم: خداروشکر که هستی...

به خدا نفسمی ...باور کن...

و جالب اینجاست که آقامون فکر کرده خانومش خوابه...

 آروم چشامو باز میکنم...نگات میکنم...یه لایه اشک روی چشمای مشکی خمارته...

با تعجب نگام میکنی...

و من یاد این جمله ی دکتر شریعتی میفتم

 " چه فاجعه ایست در ان زمان که یک مرد میگرید، فاجعه.."

من تازه میفهمم اونقد که تو منو دوست داری هیچکسی تو این دنیا کسی رو دوست نداره.... 

میفتم روت و غرق بوست میکنم....