_خداوند داده و می‌دهد.
برای همین همه‌اش را کـ نمی‌توانم
با خودم بـ آن دنیا ببرم، می‌توانم؟
+البته کـ می‌توانی مرد،
اگر همه‌اش را ببخشی همه‌اش را برده‌ای.
آنچه را کـ سخت نگه می‌داری،
چون بـ خاک می‌چسبد، نمی‌توانی ببری...

در گُریختن رستگاری نیست،
بمان و چیزی از خودت بساز کـ نَشکند...

اشتباه از ما بود کـ خوابِ سرچشمه را در خیالِ پیاله می‌دیدیم...

بقول آن دوستمان؛
گاهی انگار ضروریست کـ بگندی در خود
تا مبدل بـ شرابی خوش و گیرا بشوی...

افسوس که ما قوم پر از افسوسیم..!

در ذهن فقط خاطـــره را می بوسیم

تا هست کـــــــسی ، دور ز بودن هاییم

تا رفت ز هجرش، همه شب می سوزیم

آموخته ام که خدا عشق
و تنها عشق خداست
آموخته ام وقتی ناامید میشوم
خدا با تمام عظمتش
عاشقانه انتظار میکشد تا دوباره به رحمتش امیدوار شوم
آموخته ام اگر تا کنون به آنچه که میخواستم نرسیدم
خدا برایم بهترش رو اماده کرده
آموخته ام که زندگی سخت است
ولی من از او سخت ترم
چون خدا را دارم

بلاتکلیف مانده ام میان آدم ها
آدمند یا بازیگر
و من لا بلا ى این همه دوست و آشنا
دچار غربتم،
به چه عاشقی کنم
که عشق اندوه رنجواره من است
من تلخ تر از عشق به آدمی
چیزی نچشیده ام...

گاهی دلت بهانه هایی می گیرد که خودت انگشت به دهان می مانی...
گاهی دلتنگی هایی داری که فقط باید فریادشان بزنی اما سکوت می کنی ...
گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده ات...
گاهی دلت نمی خواهد دیروز را به یاد بیاوری انگیزه ای برای فردا نداری و حال هم که...
گاهی فقط دلت میخواهد زانو هایت را تنگ در آغوش بگیری و گوشه ای گوشه ترین گوشه ای...!
که می شناسی بنشینی و"فقط" نگاه کنی...
گاهی چقدر دلت برای یک خیال راحت تنگ می شود...
گاهی دلگیری...شاید از خودت...شاید

ساعتها زیر دوش به کاشی های حمام خیره می شوی ! غذایت را سرد می خوری ! ناهار ها نصفه شب ، صبحانه را شام ! لباسهایت دیگر به تو نمی آیند، همه را قیچی می زنی ! ساعتها به یک آهنگ تکراری گوش می کنی و هیچ وقت آهنگ را حفظ نمی شوی ! شبها علامت سوالهای فکرت را می شمری تا خوابت ببرد ! تنهایی از تو آدمی میسازد که دیگر شبیه آدم نیست ،روزهای من اینگونه و شبهایم اصلاً نمیگذرد...