تنها کلمه ای که بار سنگین غم و غصه را از دوش انسان برمیدارد این است که:..."میگذرد

آفتابی یکدست .
سارها آمده اند.
تازه لادن ها پیدا شده اند.
من اناری را , می کنم دانه , به دل می گویم :
خوب بود این مردم , دانه های دلشان پیدا بود.