یکی از قشنگترین حس ها اینه که

بعد یه دعـوا

از نگاهش بفهمی که هنوزم

"دوستت داره"

هــــوا را هــــــر چــــقــدر نفـــــس بــکــشـــی...

بـــاز هــــــم بـــرای کــشیـــدنش بـــال بـــال میزنی...

مثل تـــــــــو...

کـــه هـــر چــــقدر کـــه بــاشــی...

بــاز بـــاید بـــاشی...

احــتـیـاجـــے بِـــهـ تـسـبـیـح نـیـسـتــــ !

دسـتــانَـــت را کـهــ بــمــن مــیـدهـــــے ...

بــــا انــگـشـتـانـتـــــــ ...

ذکرِ "دوســت داشـتــن" مـیــگـــویـــمـــ ....

اینجــا صـدای پـا زیــاد می شنــوم...!

امــا هیچکــدام تــو نیستــی ...!

دلــــــم ؛ خـوش کرده خــودش را بــه ایـن فکــر ؛

که شایــد ؛ پابرهنه بیایی ...

ایمان بیاوریم به زندگی

مرا به ترنم قطره های باران قسم داده اند ؛

که لحظه های عمرم را ؛

با خیال سرد و خاموش سکوت هدر ندهم

و شب ؛

این آستانه ی آرامش را ؛

که هر چند یک بار ؛

& می آید و می رود

به پرتو خورشید حسرت

مخورم .


دلم را به زیبایی بهار فریب ندهم ؛

و به صداقت پاییز و زمستان

& که در زیر برگ های

رنگین و برف پنهان است

ایمان بیاورم...