چرامحیط اجتماعی استقلال و فردیت و آزادی انسانی زن را برنمی‌تابد.؟

هر زایمانی همراه با درد و رنج است خاصه زایمان روح. در این محیط و در این فرهنگ. خودش می‌گفت، زن ناقص‌الخلقه می‌شود. زن صحیح و سالم به دنیا می‌آید اما همه چیز خانواده و مدرسه و مذهب و روابط اجتماعی او را رشد او را، به مخاطره می‌اندازد و چون به هر حال باید دوام بیاورد زنده می‌ماند و بزرگ می‌شود، اما ناهنجار و ناقص و ناموزون رشد می‌کند. جنین ناقص شده را پدر و مادر تحویل شوهر می‌دهند. شوهر او را در اسید می‌گذارد. همۀ خصایصی که اگر پرورش یابند به زن استقلال می‌دهند را امید ازدواج می‌خورد و نابود می‌کند. شوهر موجود مشخصی نیست. شوهر هیولایی تاریخی است. هر مردی در مقام شوهری قالب قرن‌ها تاریخ را به خود می‌گیرد، جذب قالب می‌شود، هیولای تاریخی از آب درمی‌آید. می‌گفت گناه از تو نیست هدایت. گناه از هیچ‌کس نیست. زن همیشه تهی از ماهیت انسانی‌اش بوده است. زن همیشه جنس علی‌البدل مرد بوده است. همیشه زنان را در زیر حباب اسارت در حرمسرا، در خانه نگه داشته‌اند. حالا نگهداری زنان در حرمسرا رایج نیست. حالا حرمسرا و خواجه حرمسرا وجود ندارد اما هست. حرمسرا همه جا هست. حباب اسارت همه جا هست. نگاه کن به فیلم‌های سینما نگاه کن. به عکس‌های مجله‌ها نگاه کن. کجا زن شیئی تزیینی نیست؟ گفتم خود زن‌ها را چه می‌گویی؟ خودشان می‌خواهند که زن به مفهوم متداول آن باشد. گفت درد همین جاست. وقتی رشد آزاد و انسانی زن را متوقف می‌کنند وقتی او را مجبور می‌کنند ناهنجار و ناموزون رشد کند، چه کند؟ به اسارت عادت می‌کند. به بردگی و حرمسرانشینی خو می‌کند. برای دوام آوردن، برای بقاء همۀ صفات عجیب و غریبش رشد می‌کند. به همین دلیل است که اگر زنی بخواهد بار فرهنگ و تاریخ و مذهب را از دوشش بردارد ممکن است نابود بشود. به همین دلیل است که زن باید خودش را دوباره بیافریند. و تازه اول دشواری است. محیط اجتماعی استقلال و فردیت و آزادی انسانی زن را برنمی‌تابد.
ص ۲۶۳ - ۲۶۴

شب_هول
هرمز_شهدادی