کتاب دوستی4

دوستی « ۴ » دانش ذکر

«وَإِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ کأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَظَنُّوا أَنَّهُ وَاقِعٌ بِهِمْ خُذُوا مَا آَتَینَاکمْ بِقُوَّةٍ وَاذْکرُوا مَا فِیهِ لَعَلَّکمْ تَتَّقُونَ»(۲).

ـ و یاد کن هنگامی را که کوه طور را بر فرازشان سایبان‌آسا برافراشتیم و چنان پنداشتند که کوه بر سرشان فرو خواهد افتاد و گفتیم آن‌چه را که به شما داده‌ایم به جد و جهد بگیرید و آن‌چه را در آن است به یاد داشته باشید شاید که پرهیزگار شوید.

۱٫ انعام / ۵۹٫

۲٫ اعراف / ۱۷۱٫

(۱۰)

بیان: ما بارها در این کتاب گفتیم و باز هم می‌گوییم که حقیقت علوم هستی در قرآن کریم وجود دارد که برای یافت آن حقایق و استفاده از این کتاب آسمانی باید به آن نزدیک شد و با آن انس داشت و دوستی نمود. ظرایف بسیاری در قرآن کریم وجود دارد که آگاهی بر آن بدون مهندسی علمی دست‌نایافتنی است و تا تحقیقات عمیق علمی بر آن انجام نشود، بشر به علمی که سبب سعادت وی شود نخواهد رسید.

یکی از استفاده‌های قرآن کریم، بهره بردن از اذکار آن است. برای نمونه، در این آیه و به‌خصوص در فراز: «خُذُوا مَا آَتَینَاکمْ بِقُوَّةٍ» کرامت، کیمیا، درّ و یاقوت نهفته و می‌توان داروهای معنوی فراوانی از آن به‌دست آورد. در این فراز «مد» وجود دارد و در هر فراز از آیات قرآن کریم که «مد» وجود داشته باشد، آن فراز سنگین‌تر از دیگر بخش‌های آیه است. افزون بر این ثقل و سنگینی که «مد» بیان‌گر آن است، در فراز: «مَا آَتَینَاکمْ» و «مَا فِیهِ» بسته‌هایی اعطایی از جانب حضرت حق وجود دارد که با اجمال از آن یاد شده است و سنگینی محتوای این آیه را مضاعف می‌سازد.

تدبر معصوم علیه‌السلام در قرآن کریم با توجه به علم الهی مخزونی که دارد، به معنای عاقبت‌سنجی نیست، بلکه کنایه از سنگینی آیه است که هم‌چون بالا رفتن از کوه بلندی، زمان بیش‌تری برای قرائت طلب می‌کند.

آیهٔ شریفه را می‌توان این گونه ذکر قرار داد که: «خُذُوا مَا آَتَینَاکمْ بِقُوَّةٍ وَاذْکرُوا مَا فِیهِ» سه بار گفته می‌شود و «لَعَلَّکمْ تَتَّقُونَ» یک بار. و این ذکر به گونه گفته شده تکرار می‌گردد. انس با این آیه، مکاشفات، کرامات و حالات معنوی و معایناتی را برای ذاکر پیش می‌آورد.

آیهٔ دیگری که در سوره انفال از بهترین ذکرها می‌باشد، کریمهٔ: «وَکذَلِک نُفَصِّلُ الاْآَیاتِ وَلَعَلَّهُمْ یرْجِعُونَ»(۱)است.

چنین آیاتی می‌تواند غذای روح و دل آدمی شود. این آیه طلسمی است که اگر انسان آن را به جای پیچیدن در پارچه‌ای کهنه و بستن به عضوی از بدن به دلش ببندد به‌طوری که آن را حتی در خواب نیز بر زبان جاری سازد، بیش از هزاران حرز و عقیق و فیروزه کارایی دارد و سقوط انبوهی از بلاها و مصایب نیز نمی‌تواند آفتی به ذاکر برساند. این آیه مانع از بیماری، عفونت و پیری می‌شود و برای افرادی که وسواس دارند یا شکاک و بدبین هستند بسیار مناسب است. این ذکر استقلال، استعلا، توان‌مندی و کمال می‌آورد و باید هم‌چون غذا، آن را لقمه لقمه مصرفش کرد و وارد روح و جان خود نمود. بدین منظور باید نخست آن را حفظ کرد و سپس آن را ذکر قرار داد تا رفته رفته وارد قلب شود. این آیات جلیقهٔ نجات و گروه ضربتی است که خداوند متعال برای حفظ انسان قرار داده است و با حفظ قدرت و آگاهی می‌توان از آن استفاده کرد. استفاده از این آیه برای کسانی که ضعف، نادانی و جهالت دارند مناسب نیست.

۱٫ اعراف / ۱۷۴٫