واقعیت بشقاب پرنده

 از کجا میدونی هست .دوم بشقاب پرنده از نظر ایرودینامیک مشکل داره پس بعید است چنین چیزی بسازن من نمیگم موجود هوشمند نیست اما این شکلی که شما میبینی صرفا برای فیلم ها خوبه پس باور نکن خوب ببین یا جان دی اندرسون اشتباه میکنه که خوب تمام هواگردها بر همین اساس هستند یا شما یا من مفهوم نگرفتم خوب منم تو هرجایی دیدم و کتابها و جزوه هایم همینه میگه
فکر کنم تودهه 50 دارپا چنین سفینه ای را طراحی کرد اما به دلیل ناپایداری آیرودینامیکی کاملاً شکست خورد و رها شد. مشکل تو حفظ ورودیهای مجزا است که ظرفیت حجمی بیشتری نسبت به هر پروانه با حداکثر توان هر پیچ هوا یک اختلاف فشار با مخروط هوا بلافاصله در بالا و پایین آن ایجاد میکنه به عنوان بخشی از اثر تثبیت کننده شستشوی هوا هنگامی که ساکنه گرداب چنبره چرخان ایجاد می کند. هنگامی که شستشو با کانال حذف میکنه سایر اثرات آیرودینامیکی را معرفی می کنی.
هوا از طریق کانال در پایه و به سمت بالا به داخل حلقه جریان می یابه سپس هوا از طریق یک شکاف در لبه حلقه به بیرون پرتاب میشه. این هوا به جای اینکه مانند یک فن معمولی متلاطم باشه به آرامی جریان داره. انحنای دیواره داخلی ناحیه‌ای با فشار منفی مانند بال هواپیما ایجاد می‌کنه تا هوای بیشتری را به جریان بکشه و از این رو آن را افزایش بده. این عمل حباب میگیم . هوای محیط اطراف حلقه با جهت هوای خروجی از شکاف جریان میابه . . ایده همان اثر خارجی را در ساختار ایجاد می کند که آن را بی ثبات می کنه.آزمایش‌های انجام شده با مدل‌های مقیاس‌پذیر نشان میده که بالشتک هوای زیر نمونه Avrocar دیسکی که ساختند تنها چند فوت از سطح زمین ناپایدار میشد. این هواپیما قادر به دستیابی به سرعت های مافوق صوت نیست این سفینه ذاتاً در پرواز رو به جلو ناپایدار بود چون مرکز فشار آیرودینامیکی به خوبی جلوتر از مرکز ثقل قرار داشت. آزمایش‌های تونل باد ثابت کرد که هواپیما کنترل کافی برای پرواز با سرعت بالا را ندارد و از نظر آیرودینامیکی ناپایدار است. نمونه اولیه دوم Avrocar تحت آزمایش‌های پروازی قرار گرفت که آزمایش‌های تونل باد را تأیید کرد. اگر بیش از سه فوت بالاتر از سطح زمین پرواز می کردحرکات زمین و چرخش غیرقابل کنترلی را نشان می داد «توربوروتور» 124 پره در مرکز قرار می‌گرفت و بیشتر جریان رانش مستقیماً از طریق سوراخی در کف به پایین هدایت می‌شد. بخشی از این جریان جدا شد و برای کارکرد سیستم کنترلی که در اطراف محیط بیرونی دیسک قرار داشت هدایت شد. توان روتور توسط سه راکتور متصل به ساختار اصلی تولید می شد. هر موتور مخازن سوخت و روغن مخصوص به خود را داشت. سیستم کنترل انحراف رانش شامل یک حلقه بزرگ بود که در اطراف دیسک اصلی قرار داشت و قسمت صاف داخل آن قرار داشت. کنترل خلبان حلقه را نسبت به بقیه هواپیما حرکت داد و بر جریان هوا تأثیر گذاشت. با پایین آوردن کامل حلقه می‌توان بالابر عمودی را افزایش داد. کج کردن حلقه منجر به رانش نامتقارن برای کنترل جهت شدمن از نظر من که هوافضا میخونم نمیشه با علم ناقص من تو فکرم میگم اون شکلی که میبینی نمیشه اخه. یک بشقاب پرنده با شکل دایره ای خود در حرکت تو هوا مشکل داره. . پرنده واقعاً چندان آیرودینامیک نیست ببین باید طراحی این یوفو خاص را در نظر بگیری. این شکل نمی تونه لیفت را فراهم کنه ببین خوب یک. هواپیمای بدون بال را تصور کن و بدون بال چقدر کارایی را از دست میدی. تست تونل باد برای شکل دایره ای. اگر یک بشقاب پرنده تا این حد کارآمد بود خوب تا حالا در هواپیماهای فعلی ما استفاده می شد.

نیروی رانش زیادی برای برخاستن و فرود عمودی مورد نیازه
فضای زیادی برای ذخیره سوخت وجود نداره
فقط یک موتور برای هل دادن جسم به جای 2 موتور در هواپیما داره
وزن زیادی که یک موتور برای بلند کردن آن نیاز داره
بدون تثبیت کننده افقی یا عمودی هستش
کل بشقاب پرنده لیفت را ایجاد می کند،خوب ما بهش میگیم بدنه بال ترکیبی
بازم من میگم اگر هوای با سرعت بالا در زیر نعلبکی نیمه حلقوی شکل جریان داشته باشه نیروی بالابر توسط اثر کواندا ایجاد میشه مهم است که بدونیم هر وسیله هوایی در جهت مجموع تمام بردارهای نیرو مثل گرانش حرکت میکنه ببین .شکل شکاف حلقوی هیچ کاربردی نداره. جریان هوا که به دونات تبدیل میشه تلاطم و در نتیجه تلفات و نیروی رو به پایین ایجاد میکنه زیرا جرم هوا به سمت بالا شتاب می گیره .تخریب بیشتر هر بالابر مورد نظر این واقعیته که هوا عمدتا به بیرون و به داخل پروانه گردش میکنه. هوا باید از بالا به داخل پروانه کشیده شود، اما همچنان کارایی آن بسیار کمتر از یک پروانه ساده هست
اون پیشران با موتور ضد جاذبه و معکوس مغناطیس که نداریم من چیزی که هست میگم