هنگامی که خدا زن را آفرید

هنگامی که خدا زن را آفرید به من گفت: این زن است. وقتی با او روبرو شدی،مراقب باش

 که ...اما هنوز خدا جمله اش را تمام نکرده بود که شیخ سخن او را قطع کرد و چنین

 گفت:بله وقتی با زن روبرو شدی مراقب باش که به او نگاه نکنی.سرت را به

زیر افکن تا افسون افسانة گیسوانش نگردی و مفتون فتنة چشمانش

نشوی که از آنها شیاطین میبارند. گوشهایت را ببند تا طنین صدای

سحر انگیزش را نشنوی که مسحور شیطان میشوی. از او حذر

 کن که یار و همدم ابلیس است. مبادا فریب او را بخوری که خدا

در آتش قهرت میسوزاند و به چاه ویل سرنگونت میکند

 مراقب باش....و من بی آنکه بپرسم پس چرا

خداوند زن را آفرید، گفتم: به چشم.

شیخ اندیشه ام را خواند و نهیبم

 زد که: خلقت زن به قصد

 امتحان توبوده است و

 این از لطف خداست

 در حق تو.

 پس شکر کن و هیچ مگو....

گفتم: به چشم.در چشم بر هم زدنی

 هزاران سال گذشت و من هرگز زن را ندیدم،

به چشمانش ننگریستم،  و آوایش را نشنیدم.

چقدر دوست میداشتم بر موجی که مرا به سوی او میخواند بنشینم،

 اما از خوف آتش قهر و چاه ویل باز میگریختم.هزاران سال گذشت و من خسته و

 فرسوده از احساس ناشی از نیاز به چیزی یا کسی که نمیشناختم اما حضورش را و نیاز

 به وجودش را حس می کردم . دیگر تحمل نداشتم . پاهایم سست شد بر زمین زانو زدم، و گریستم.

نمیدانستم چرا؟قطره اشکی از چشمانم جاری شد و در پیش پایم به زمین نشست...

به خدا نگاهی کردم مثل همیشه لبخندی با شکوه بر لب داشت و مثل همیشه

 بی آنکه حرفی بزنم و دردم را بگویم، میدانست.با لبخند گفت: این زن است .

 وقتی با او روبرو شدی مراقب باش که او داروی درد توست. بدون او تو

غیرکاملی . مبادا قدرش را ندانی و حرمتش را بشکنی که او

بسیار شکننده است . من او را آیت پروردگاریم برای

تو قرار دادم. نمیبینی که در بطن وجودش موجودی را میپرورد؟

من آیات جمالم را در وجود او به نمایش درآورده ام. پس اگر تو تحمل و ظرفیت

دیدار زیبایی مطلق را نداری به چشمانش نگاه نکن، گیسوانش را نظر میانداز،

 و حرمت حریم صوتش را حفظ کن تا خودم تو را مهیای این دیدار کنم...

من اشکریزان و حیران خدا را نگریستم. پرسیدم: پس چرا مرا به آتش

 قهر و چاه ویل تهدید کردی ؟!

خدا گفت: من؟!!

فریاد زدم: شیخ آن حرفها را زد و تو سکوت کردی. اگر راضی به گفته هایش

نبودی چرا حرفی نزدی؟!!

خدا بازهم صبورانه و با لبخند همیشگی گفت: من سکوت نکردم، اما

تو ترجیح دادی صدای شیخ را بشنوی و نه آوای مرا ...

و من در گوشه ای دیدم شیخ دارد همچنان حرفهای پیشینش را تکرار میکند ...

*باید گاهی سکوت کنیم ، شاید خدا هم حرفی برای گفتن داشته باشد