توجه !
عضویت در کانال تلگرام همخونه
(کلیک کنید)
بلاگ كاربران
هیچکس نمی‌داند چه رنجی کشیده‌ای تا آرام باشی و چه مشکلاتی از سر گذرانده‌ای تا به اینجای جهان برسی. هیچکس تاریخچه‌ی زیست تو را نخواهد فهمید و همه به اکنون تو نگاه خواهندکرد، نه تاوان‌های سنگینی که برای ایستادنت در اکنون پرداخته‌ای
آدم‌ها تو را از دور برانداز می‌کنند و از دور، همه‌چیز ساده‌تر از آن چیزی تصور می‌شود که فکر می‌کنی. این واقعیت را بپذیر و توضیح نده! توضیحات اضافه، همیشه همه چیز را خراب می‌کنند. آن کسی که یک‌بار از رودخانه عبور کرده، به سختی‌های عبور از آب‌های خروشان و پستی و بلندی‌های مسیر، واقف است و نیازی به توضیح نیست و برای کسی که تجربه‌ی عبور ندارد هم هر توضیح و اشاره و تفسیری اضافی‌ست
نرگس صرافیان طوفان
نظرات دیوار ها
سطح دغدغه‌ی هیچکس مسخره نیست؛
موضوع اینه که یا ما از اون سطح گذشتیم، یا هنوز بهش نرسیدیم!
ما همان‌هایی بودیم که همیشه مراقب بودیم کسی را غمگین نکنیم، که شکستیم از درون بارها و بغضمان را با دو پیمانه لبخند، فرو خوردیم و جوری رفتار کردیم که انگار هیچ چیز نشده، اما شده‌‌بود و ما از درون، سفالِ کهنه‌ی هزار ترک بودیم و تاب شکستی دوباره را نداشتیم و هرآن و با تلنگری فرو می‌ریختیم.
ما همان‌هایی بودیم که همیشه حواسمان به حرف‌هایی که می‌زدیم بود و نگران همه بودیم و مراعات همه را می‌کردیم و هیچکس مراعات ما را نمی‌کرد و هیچکس نگران ما نمی‌شد و هیچکس هیچ احتمالی را پیش از هیچ طعنه‌ای در نظر نمی‌گرفت.
می‌دانی؟ آدم از یک جایی به بعد خسته می‌شود، سکوت می‌کند، فاصله می‌گیرد و ترجیح می‌دهد نه بشنود، نه بگوید، نه غمگین شود و نه از هراس غمگین کردن آدم‌ها، هزار و یک بار حرفی را در دهان بچرخاند و نشخوار کند.
آدم از یک جایی به بعد، کاری به کار هیچکس ندارد و می‌ایستد گوشه‌ای و به جهان و تکرارها و رفتارها نگاه می‌کند و هیچ عکس‌العملی نشان نمی‌دهد.
آدم از یک جایی به بعد، آرام می‌گیرد و از احتمالات رنج و آسیب دور می‌ایستد و در کنج امنی به دور از تشویش، زندگی‌اش را می‌کند.
نرگس_صرافیان_طوفان