شعر...

"قایقی ساختم از جنس بلور
و به دریای تلاطم زده ی عشق بیانداختم اش
که به هر خیزش امواج بلند
راهی از جاده تنهایی ها
به سپیدی نم اشک نشانم بدهد
قایق از تور تهی
و به دنبال مسیریست که در اوج خدا
شهر گمگشته سهراب نشانم بدهد
من نشانیهارا
یک به یک میخواندم
و به امید نمایان شدن بیشه عشق
از خودم دل کندم
و خودم را ز خدا پر کردم
تا که دل را ز پریشانی این آبی ها
و پریانی که سر از آب برون می آرند
برگیرم
همچنان خواهم راند
هم چونان خواهم خواند
که صدایم بنوازد غم احساس غریبی را چند
که در آن شهر بود
تا که بر بال و پر گنجشکی
شوق پرواز دهد
و بسوزد پر مرغان اساطیری عشق
همچنان میرانم
همچنان میخوانم
دور گشتم دور
دور از این قالب خویش
به امید نفس تازه صبح...
ناگهان غرش بی وقفه یک ابر سیاه
باعث گریه چشمانم شد
شب سرودش را خواند
نوبت پنجره بود
که گشودم به خدا
و بلند میخواندم همه افکارم را
بی تفاوت چه گذر کردم از آن دشت غریب
پی شهری اباد
که بلندای حضورش همه در آینه هاست
پی آن کس که به فواره هوش بشری مینگرد
پی آن کودک ده ساله شهر که به دستش شاخه معرفتی میگیرد
پشت دریاها چیست
شهری از جنس سراب
یا که از عشق تهی
چه حضوریست مرا نزد خودش میخواند
پی بیداری خویش
نکند شهر خیالات سپهری باشد
یا که در شعله عشق سوخته است؟
چه وسیع است نگاهم که به دریای جنون مینگرد
که چه سخت است به دریا زدن از قالب خویش"

موافق نیستم