کرونا و شرایط مارو ....

کرونا و شرایط و محدودیت‌های پیش‌آمده چقدر کم‌طاقتمان کرده!

به تعاملات و رابطه‌هامان که عمیق نگاه کنی، مسلّم است که اکثرا کم طاقت شده‌ایم و بی‌حوصله، اکثرا زود رنج شده‌ایم و بی‌اعصاب، اکثرا زود از کوره در می‌رویم...

خواستم بنویسم که یادم بماند "سلامتی" فقط سلامت جسمی نیست! خواستم یادم بماند این داستان که تمام شد و از آن جان سالم به در بردم، روانم را بگیرم زیر نور، زخم‌هاش را پیدا کنم و دانه دانه و با ظرافت، مرهم بگذارم.

همه‌ی زخم‌ها که جسمی نیست! گاهی تحت یک شرایطی چنان زخمی روی روانت می‌نشیند که تا مدت‌ها آستانه‌ی تحملت کمتر از آنی می‌شود که هرچیزی را به دل نگیری و با هر حرفی نشکنی.

که پوست طاقت آدم‌ها نازک می‌شود گاهی. شاید از همین است که این‌روزها، از کنارمان رد می‌شوند و زخم می‌خوریم، که آنقدر پُریم که یا بی‌دلیل قضاوت می‌کنیم یا با کوچکترین قضاوتی بغض می‌کنیم و به هم می‌ریزیم. که خشم حاکم بر جامعه بیداد می‌کند، که آثاری از رنجش و دلخوری همه جا هست.

اخیرا هرکجا عبور کردم، آدم‌ها یا خنجر کلمات و قضاوت‌ها توی دستانشان بود، یا توی عمیق‌ترین لایه‌های احساسشان.

کمی مراعات هم را بکنیم، این روزها همه‌مان کم طاقت و زودرنج شده‌ایم، همه‌مان درست یا غلط، خوب یا بد، از خودمان تصور قربانی داریم، چرا که کار چندانی در مقابل اتفاقات و حوادثِ ناگزیرِ در حال وقوع، از ما ساخته نیست.

کمی روی صبر و طاقت خودمان کار کنیم و مراقب رفتار و حرف‌هامان باشیم، دیگران هم مثل ما! همه‌مان زخمی و خسته و غمگینیم و دنبال سطر پایانیِ این ماجراهای تلخ می‌گردیم.

تمام می‌شود بالاخره، ولی تا آن موقع، بیشتر حواسمان به هم باشد. به دل‌های هم، به روانِ هم، به زخم‌های هم.

برای هم حالِ خوب و دلخوشی‌های ناب بسازیم، نه اندوه!

اوضاع که خوب شد، از این غل و زنجیر نامرئی که خلاص شدیم، می‌نشینیم و فکری به حال زخم‌های عمیقی که این مدت روی روانمان نشسته می‌کنیم.

زخم حوادث را گریز چندانی نیست، این زخم آدم‌ها به آدم‌هاست که شرایط را سخت‌تر می‌کند.

صبر و سازش و مهربانی را تمرین کنیم تا کمتر برنجیم و کمتر برنجانیم.

اوضاع خوب می‌شود

و زخم‌ها التیام پیدا خواهند کرد

این ماییم که باید رفیقِ روزهای سختِ هم باشیم،

این ماییم که باید شرایط را عوض کنیم، قبل از این‌که شرایط، ما را عوض کند.