مشاعره

من نگويم که مرا از قفس آزاد کنيد
قفسم را به باغي ببريد و دلم شاد کنيد

ببخشيد دير رسيدم

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

یاری اندر کس نمیبینیم یاران را چه شد؟
دوستی کی آمد آخر دوستداران را چه شد؟

دست از طلب ندارم تا کام من برآید

یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان رو که توام راهنمایی

من نظر بازگرفتن نتوانم همه عمر

از من ای خسرو خوبان تو نظر بازمگیر

وا و
چه سالن شب شعری. !!!!!
من که از شعر چیزی نمیدونم
کمی جابجا. بشید من اومدم جارو بزنم و طی بکشم و برم
خسته نباشی سارا خانم
داری

نخستین باده کاندر جام کردند

ز چشم مست ساقی وام کردند

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم

دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

تا زدم لاف هنر خواجه به هیچم نخرید

بی هنر شو که هنرهاست در این بی هنری

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم

یارب به کمند عشق پا بستم کن

از دامن غیر خودتهی دستم کن