انسانیت مُرد! حداقل حیوانات را بدنام نکنیم!

دارم یه رمان میخونم

یه رمان!

اما در واقع واقعیت سراسر کشور رو بیان میکنه!

از پسر بچه ای که با کثافت کاریه دونفر دنیا اومده

و توی جوی آب بدون لباس توی سرمای زمستون رها شده تا بمیره

تن به چه کارها که نداده

(گفتنش از من و خوندنش از شما فقط باعث خرابیه اعصابه)

تا بتونه دختر بچه ی موفرفری ای که

به عنوان خواهر میدونه رو حمایت کنه!!

از هفت سالگی شده تکیه گاه یه دختر بچه!

ولی بالاخره تونسته خودشو از منجلاب بیرون بکشه!

شده یه آدم متشخص!

یه فرد موفق !

با شرافت و ...!

یه روانشناس سرشناس!

حالا

سرنوشت خودش رو آورده جلوی روی خودش!

دختر بچه ی دیگه ای با 5 سال سن با زیبایی باورنکردنی

که

مورد هجوم وحشیانه قرار گرفته :(!

اونقدر که بدنش جای جای سوختگی سیگاره!!

اونقدر کتک خورده که سراسر کبوده!

اونقدر روحش و جسمش نابود شد

ه که از هر کسی شلوار و کمربند داره میترسه!

میترسه اون کمربند باز شه چه برای تنبیه چه برای....

اینجاست که جناب روانشناس حرفی میزنه که باید با طلا نوشت:

"آخه تویی که نمیتونی روزا شلوارت رو بکشی بالا غلط میکنی صرفا برای نیازت یه بچه رو وارد این دنیا میکنی در حالیکه عرضه وایسادن پای کارت رو نداری"

(عین جمله اش رو ننوشتم)

امیدوارم یکم آدم باشیم همه!

گاهی از این همه اتفاقات خجالت میکشم 

واقعا یه دختر بچه یا پسر بچه چطور میتونه تحریک کنه یه نفر رو

غیر از اینه که یه مشت بیمار روانین؟!