بیا کمی بیشتر پآییز؛ به خانه بیاوریم!

حواسمان به این آمد و رفتن های پرشتاب و عجول باشد...

به فصل و ماههای درگذر و روزهای بدونِ توقف...

نگاهمان را حواله کنیم

سمتِ صندوقچه ی خاطره های هزار رنگِ این روزها

کمی پریده رنگ و آن لحظه های بی حوصلگیِ کشدار

با هزار جور ژستِ اضافه اش...

مثلاً فکر کنیم همین حضرتِ پآییز جآن

آمده به روزگارمان رنگهای تازه بپاشد

و کامِ لحظه هایمان را بسی شکرین تر کند!

خرمالوها هم که به نظرت گس بیایند ؛

ترش و شیرینیِ انار و دلبرانگیِ نارنگیها

چشمکی سرمستانه نثارت می کنند!

بهانه می آوری که هوای ابری و تیره ؛

گرفتگی هایت را فزونتر می کند،

دلسردتر می شوی!

می گویم

آفتابِ خالصانه و به دور از کلافگیِ حوالیِ ظهر که هست...

یادم باشد این پآییز کمی بیشتر خاطره؛

توی گلدانهای کُنجِ پنجره بکاریم؛

در جوارِ شمعدانیهای همیشه رفیق

که از این همه سکوتِ کشدار ؛

خوابشان برده...

بیا کمی بیشتر پآییز؛

به خانه بیاوریم!

فاطمه پنبه کار