آدمهای خاکستری

یکی از تجربه‌های دردناک زندگی این است که فرد دلبسته آدمهای خاکستری شود.

آدمهای خاکستری همیشه تو را در وضعیت تعلیق نگه می دارند:

نه به تو دل می‌دهند، و نه می‌گذارند که از آنها دل بکنی.

تو را در میانه زمین و هوا معلق می‌خواهند.

تا وقتی که تو را دل داده خود می‌یابند، با تو سرد و با فاصله‌اند!

و تا احساس می‌کنند که از آنها دل می‌کنی با تو گرم و نزدیک می‌شوند!!!

اما فقط تا آنجا که بدانند رشته را نمی‌گسلی و از چنگ‌شان نمی‌گریزی.

به تو دل نمی‌دهند اما مانع دل‌کندت می‌شوند.

بعضی از این آدم‌های خاکستری خودشان بلاتکلیف و معلق‌اند،

یعنی تکلیف خودشان را با خودشان نمی‌دانند،

و این سردرگمی و پادرهوایی را در روابط عاطفی‌شان با تو بازمی‌تابانند.

گاهی هم دچار نوعی بیماری روانی‌اند!!!

ملغمه آشفته‌ای از عدم اعتماد به نفس و اعتماد به نفس مفرط.

یعنی چندان به خود اعتماد‌به‌نفس دارند که تو را مفتون خود کنند،

اما چندان به خود بی‌اعتمادند که به محبتت پاسخ درخور بدهند.

تو را در فضای خاکستری رابطه معلق نگه‌می‌دارند تا شهد عشقی را که نثارشان می‌کنی بمکند،

اما چیزی از جانشان برایت مایه نگذارند!!!

آدمهای خاکستری خواسته یا ناخواسته تمام خون عاطفه‌ات را می‌نوشند،

اما بر مرده‌ات فاتحه هم نمی‌خوانند!!!

لحظه‌های تلخ زندگی‌شان را با تو تقسیم می‌کنند،

اما خوشی های شان را با دیگران شریک می‌شوند.

با جذابیت‌های‌شان آرام‌آرام به دورت تار می‌تنند،

و تا به خود می‌آیی خود را گرفتار دام‌شان می‌یابی.

ته دل می‌دانی که شهدت را می‌نوشند و تفاله ات را تف می‌کنند،

اما برای بی‌مهری هایشان مدام بهانه می‌تراشی!!!

می‌دانی که وضعیت هرگز بهتر نمی‌شود،

اما مدام برای آنها عذر و برای خودت امیدهای واهی می تراشی.

آنقدر می مانی تا بپوسی.

عشق آدم را آسیب پذیر می کند،

و آدمهای خاکستری دقیقا از همان نقطه‌ی آسیب‌پذیر است که دست‌شان را تا آرنج در قلبت فرو می کنند.

این رابطه‌ها عشق نیست،

بیماری است! نوعی اعتیاد ویرانگر است.

و اگر کسی در این دام بلا افتاد باید هوار بزند و از دیگران برای نجات جانش کمک بخواهد.

هرچه بیشتر در این دام بمانی، گرفتارتر می‌شوی.

از آدمهای خاکستری باید مثل طاعون گریخت!!!

کتاب درباره عشق

مارتا نوسباوم